Hebban recensie
Encyclopedie der lichaamsafscheidingen
De ietwat achterlijk naïeve en op esthetisch vlak minder bedeelde pompbediende Melchior Multcher gaat al 34 jaar lang gebukt onder fysieke en verbale plagerijen van de bevolking van Yellowmoon, Montana. Zijn vriend Lorne Dorganson meent hem te kunnen helpen met het project waarmee hij op dat moment bezig is bij zijn werkgever softwarebedrijf QualTech: een nieuw computerspel waarbij een oude indiaanse demon Dae Nhemm bevrijd dient te worden en ter hulp schiet om wraak te nemen op je vijanden. Via een fysieke aanraking kan je de geest van Dae Nhemm overdragen op je tegenstander wiens daarop volgende waanvoorstellingen al snel leiden tot zelfmoord. Melchior is naïef genoeg om er in mee te gaan...
Maar na de eerste drie geslaagde experimenten slaat het duo de schrik om het hart: het gemeende computerspel blijkt bittere ernst! De politie staat voor een raadsel en wanneer de CIA er zich mee gaat bemoeien dreigt het tikkertjes-spel om te slaan in complete chaos.
Demonen die aanzetten tot zelfmoord en politieke machtsspelletjes op het hoogste niveau... De strip is beter dan het boek: meesterscenarist Corbeyran en tekenaar Richard Guérineau verwerkten het thema in de waanzinnig goede stripreeks Le chant des stryges, in onze contreien beperkt beschikbaar als De zang van de vampiers. Het duo Corbeyran/Guérineau serveert het gerecht met iets minder bloederige horror maar wel met een bloedmooie heldin met ravenzwart lang haar die een pak sterker uit de hoek komt dan Deseyns Raven Daramantez. De zang van de vampiers is bovendien één van de weinige geslaagde pogingen om occulte horror de broodnodige geloofwaardigheid mee te geven om zon verhaal boeiend te houden.
Zoals bij het gros van de horrorverhalen echter dreigt Johan Deseyn na de eerste twee delen van Yellowmoon regelrecht af te stevenen op een klassieke chaotische camp/blood & gore finale die meestal niet om aan te zien is, maar gelukkig weet Deseyn tenminste de finale tot een goed einde te brengen.
Er loopt iets grondig fout in de eerste twee delen van Yellowmoon, niet zozeer inhoudelijk horror is nu eenmaal horror maar wel op gebied van stijl. Deseyn schijnt ten eerste zowat alles (onbewust?) te herhalen wat hij voordien al schreef in net iets andere bewoordingen, soms in een volgend hoofdstuk of alinea maar soms zelfs al in de volgende zin. Herhalingen kunnen helpen de nadruk te leggen op bepaalde zaken om het belang ervan te onderstrepen maar Deseyn gaat hierin echt te ver. Eens je het in de mot krijgt begint het werkelijk hinderlijk te worden en op de zenuwen te werken. Met honderd bladzijden minder had Deseyn hetzelfde verhaal uit de doeken kunnen doen.
Wat ook hinderlijk is, is Deseyns ziekelijke obsessie wat betreft lichamelijke afscheidingen: het vele bloed en de rondvliegende kwakken sperma lijken gezien het genre nog perfect aanvaardbaar maar waarom in godsnaam overal te pas en te onpas de pis/kak en scheten bijsleuren??? Is de anale fase niet voorbehouden voor kinderen tussen 1,5 en 3 jaar?
Het taalgebruik van de verschillende personages doet vermoeden dat zowat alle inwoners van Yellowmoon domme machos, wereldvreemde naïevelingen of oversekste geilaards zijn. Hoe bloederig en schokkend de taferelen soms ook zijn, telkens de zwartharige biseksuele en exhibitionistische agente Raven Daramantez opduikt kan Deseyn het niet nalaten een vermelding van haar mooie kont en tieten en de reactie van haar tegenspelers hierop neer te pennen. Werkelijk ziekelijk! De taal waarin Deseyn zich uitdrukt om de gedachten/beschouwingen van de verschillende personages weer te geven voelt bovendien belerend ouderwets en infantiel aan.
Het is dan ook tegen de verwachting in dat Deseyn zich in het derde deel herpakt: het taalgebruik wordt iets neutraler, de bovenvermelde obsessies iets milder en de horror iets zakelijker. Elke nieuwe scène wordt afgewisseld met een nieuwe zelfmoord, de ene al origineler dan de andere. En naarmate de lijken zich opstapelen worden de overlevenden minder seksistisch, volwassener, kortom menselijker...
By the way, hoe zit het trouwens met de mysterieus groenverlichte afdeling van QualTech? Geen spoor te vinden van Yellowmoon trouwens op Google-maps (het echte Garland lijkt ook opgelost in rook...), enkel grote artificiële cirkelvormige structuren. Deze onthutsende vaststelling en de vele bijzonder lovende recensies doen me haast vermoeden dat de invloed van Dae Nhemm en de CIA verder strekt dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Leuk verhaal, slecht boek.
Maar na de eerste drie geslaagde experimenten slaat het duo de schrik om het hart: het gemeende computerspel blijkt bittere ernst! De politie staat voor een raadsel en wanneer de CIA er zich mee gaat bemoeien dreigt het tikkertjes-spel om te slaan in complete chaos.
Demonen die aanzetten tot zelfmoord en politieke machtsspelletjes op het hoogste niveau... De strip is beter dan het boek: meesterscenarist Corbeyran en tekenaar Richard Guérineau verwerkten het thema in de waanzinnig goede stripreeks Le chant des stryges, in onze contreien beperkt beschikbaar als De zang van de vampiers. Het duo Corbeyran/Guérineau serveert het gerecht met iets minder bloederige horror maar wel met een bloedmooie heldin met ravenzwart lang haar die een pak sterker uit de hoek komt dan Deseyns Raven Daramantez. De zang van de vampiers is bovendien één van de weinige geslaagde pogingen om occulte horror de broodnodige geloofwaardigheid mee te geven om zon verhaal boeiend te houden.
Zoals bij het gros van de horrorverhalen echter dreigt Johan Deseyn na de eerste twee delen van Yellowmoon regelrecht af te stevenen op een klassieke chaotische camp/blood & gore finale die meestal niet om aan te zien is, maar gelukkig weet Deseyn tenminste de finale tot een goed einde te brengen.
Er loopt iets grondig fout in de eerste twee delen van Yellowmoon, niet zozeer inhoudelijk horror is nu eenmaal horror maar wel op gebied van stijl. Deseyn schijnt ten eerste zowat alles (onbewust?) te herhalen wat hij voordien al schreef in net iets andere bewoordingen, soms in een volgend hoofdstuk of alinea maar soms zelfs al in de volgende zin. Herhalingen kunnen helpen de nadruk te leggen op bepaalde zaken om het belang ervan te onderstrepen maar Deseyn gaat hierin echt te ver. Eens je het in de mot krijgt begint het werkelijk hinderlijk te worden en op de zenuwen te werken. Met honderd bladzijden minder had Deseyn hetzelfde verhaal uit de doeken kunnen doen.
Wat ook hinderlijk is, is Deseyns ziekelijke obsessie wat betreft lichamelijke afscheidingen: het vele bloed en de rondvliegende kwakken sperma lijken gezien het genre nog perfect aanvaardbaar maar waarom in godsnaam overal te pas en te onpas de pis/kak en scheten bijsleuren??? Is de anale fase niet voorbehouden voor kinderen tussen 1,5 en 3 jaar?
Het taalgebruik van de verschillende personages doet vermoeden dat zowat alle inwoners van Yellowmoon domme machos, wereldvreemde naïevelingen of oversekste geilaards zijn. Hoe bloederig en schokkend de taferelen soms ook zijn, telkens de zwartharige biseksuele en exhibitionistische agente Raven Daramantez opduikt kan Deseyn het niet nalaten een vermelding van haar mooie kont en tieten en de reactie van haar tegenspelers hierop neer te pennen. Werkelijk ziekelijk! De taal waarin Deseyn zich uitdrukt om de gedachten/beschouwingen van de verschillende personages weer te geven voelt bovendien belerend ouderwets en infantiel aan.
Het is dan ook tegen de verwachting in dat Deseyn zich in het derde deel herpakt: het taalgebruik wordt iets neutraler, de bovenvermelde obsessies iets milder en de horror iets zakelijker. Elke nieuwe scène wordt afgewisseld met een nieuwe zelfmoord, de ene al origineler dan de andere. En naarmate de lijken zich opstapelen worden de overlevenden minder seksistisch, volwassener, kortom menselijker...
By the way, hoe zit het trouwens met de mysterieus groenverlichte afdeling van QualTech? Geen spoor te vinden van Yellowmoon trouwens op Google-maps (het echte Garland lijkt ook opgelost in rook...), enkel grote artificiële cirkelvormige structuren. Deze onthutsende vaststelling en de vele bijzonder lovende recensies doen me haast vermoeden dat de invloed van Dae Nhemm en de CIA verder strekt dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Leuk verhaal, slecht boek.
1
Reageer op deze recensie
