Een schoonheid?

The Walworth beauty beschrijft de verhalen van twee verschillende personen. Namelijk het verhaal van Joseph in 1851 en het verhaal van Madeleine in het heden. Joseph werkt voor de onderzoeker Mayhew en moet voor hem de levens onderzoeken van prostituees. Hij komt terecht op Apricot Place, waar hij in contact komt met de geheimzinnig Mrs. Dulcimer. Madeleine verliest haar baan en verhuist naar Apricot place. Het verleden lijkt hier tot leven te komen.
Het boek trok me door hoe het in elkaar leek te zitten. Een verhaal waarbij heden en verleden samenkomen. Mijn verwachtingen werden alleen niet helemaal waargemaakt.
Het begon met de manier van schrijven. Roberts gebruikt mooie zinnen, het brengt het verleden tot leven. Ze geeft soms veel details. Het leest op een bijna dromerige manier. Het probleem alleen was dat er in het boek geen leestekens worden gebruikt. Hierdoor had ik soms moeite om te volgen wie nou wat zei en wanneer iets een gedachte was of werd gezegd. Het liep allemaal door elkaar. Op een gegeven moment wende ik er wat aan, maar ik vond het persoonlijk niet prettig lezen.
Daarnaast werd er veel gebruik gemaakt van flashbacks. De hoofdpersoon dacht dan aan iets wat eerder gebeurd was. Op zich was dit wel een toevoeging, maar soms ging het van de ene naar de andere herinnering en kon ik niet meer volgen waar de hoofdpersoon nou eigenlijk was. Zijn we nou verder of is dit de volgende herinnering? Er zaten geen fijne overgangen in.
Het verhaal van Joseph vond ik interessanter dan dat van Madeleine. Het was interessant om te lezen over de mensen in die tijd. Het verhaal van Madeleine vond ik minder interessant om te leven. Ik had ook vaak het gevoel dat wat zij meemaakte niet veel toevoegde aan het verhaal. Waarschijnlijk was het bedoeld om de levens van vrouwen in twee tijden te beschrijven, maar het kwam voor mij niet helemaal uit de verf.
De manier waarop de verhalen samenvallen werd pas aan het eind een beetje duidelijk en nog was het vaag. Ja, Madeleine woont in het voormalige huis van Mrs. Dulcimer, maar veel verder ging het niet. Er werden aan het eind wat suggesties gewekt, misschien heb ik de onderliggende lagen gemist, maar ik bleef een beetje in het duister. Ik had verwacht dat Madeleine misschien op onderzoek zou gaan of meer dingen zou tegenkomen, maar dat gebeurde niet. Ook was het voor mij niet een spookverhaal zoals op de achterkant stond. Dat had ik persoonlijk ook niet echt verwacht. Het was allemaal heel subtiel. Dat was dan wel weer een pluspunt voor dit boek. Het richtte zich meer op de geschiedenis dan de werkelijke geesten.
Het einde was open. Op zich niet erg, maar ik had een onbevredigend gevoel, omdat ik voor mijn gevoel nog steeds dingen miste. Ik heb niet het gevoel dat ik nou zoveel meer heb gelezen dan wat er in de samenvatting achterop het boek stond. Misschien dat ik het over een paar jaar weer opnieuw lees om te kijken of ik er dan iets anders uithaal, maar nu viel het helaas tegen. Het is een verhaal met veel potentie, maar er had zoveel meer mee gedaan kunnen worden.Voor mij was het dus niet de schoonheid die het had kunnen zijn.