Het dolfijnenkind - Patrick Lagrou

Marijn gaat op schoolreisje naar het dolfinarium, er gebeurd iets heel vreemds. Voor hij zich realiseert wat er aan de hand is, zwemt hij in het bassin van de dolfijnen, met de dolfijnen, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan in zijn leven.

Zijn moeder weet precies waar dit aan ligt, maar heeft dat voor Marijn geheim gehouden. Nu dit incident heeft plaats gevonden, beseft ze dat het de hoogste tijd is Marijn een verklaring voor zijn gedrag te geven.
Hiervoor moeten ze op reis. Reis je met Marijn mee om achter de waarheid te komen?

Citaat Het dolfijnenkind: blz 18:
Het was alsof hij zijn lichaam niet meer onder controle had. Uiteindelijk trilde hij helemaal. Het leek of in zijn binnenste een zware motor op volle toeren was gaan draaien. Marijn wist absoluut niet meer wat hem overkwam. Vreemde krachten waren in hem losgebroken. Ze dreven die trillingen zo op dat hij bijna niets meer kon horen. Ook zijn bewustzijn vernauwde, zodat hij amper besefte wat er om hem heen gebeurde. Alleen nog zijn blik bleef straks gericht op de heen en weer zwemmede dieren.
Opeens aarzelde er een dolfijn. Het was alsof het dier door iets werd gestoord. In plaats van mooi mee te zwemmen met de andere dolfijnen, bleef het traag aan de oppervlakte ronddobberen.
Zijn snoet veranderde telkens van richting, als een speurhond die een geur opsnuift, maar nog niet weet van welke kant die komt. Toen kwam er beweging in de dolfijn.
Het dier zwom tot vlakbij de rand van het bassin en keek door de glazen wand recht naar Marijn.
Alsof hij een bekende had herkend, begon hij onophoudelijk te piepen. Tegelijk hielden nu ook de andere dolfijnen op met hun kunstjes. Ze volgden het voorbeeld van de eerste dolfijn.
De twee trainers bliezen op hun fluitjes en probeerden de aandacht van hun dieren met vis terug te winnen. Het was tevergeefs. Zelfs de presentator, die tot nu toe onophoudelijk was blijven doorpraten, wist opeens niet meer wat hij zeggen moest. Alleen de muziek op de band bleef onverstoorbaar doorspelen. Het publiek, dat nog niet doorhad, dacht dat het om een grapje ging en lachte om de situatie.
Toen stond Marijn opeens op. Hij had er absoluut geen verklaring voor, maar het was alsof de dolfijnen hem riepen.

Het dolfijnenkind heb ik toen ik een kind was uit de bibliotheek geleend en toen ik de kans kreeg om hem voor een prikkie op de kop te tikken, zodat ik hem later aan mijn dochter kan voorlezen heb ik dat zeker gedaan.
Het dolfijnenkind is spannend. In het begin lijkt het verhaal uit twee delen te bestaan, maar hoe dichter Marijn bij de waarheid komt over wat er is gebeurd, des te meer komen de verhalen samen.
Zelfs het plot was een twist die ik pas in één van de laatste hoofdstukken aan zag komen.
Het boek is goed in elkaar gezet en geschreven door Patrick Lagrou, en ik zal het snappen als mijn dochtertje straks het boek niet weg kan leggen.
Mijn kleine zal met haar 9 weken nog even moeten wachten voordat ze het boek zelf lezen kan, want het boek is geschikt voor kinderen vanaf 12 jaar.