Psychopaten houden geen rekening met tere zieltjes

Angelique Haak (1978) is van kind af aan al bezig met schrijven, maar dat werd pas serieuzer toen ze in 2006 haar eerste manuscript inzond naar een uitgever, dat prompt werd geweigerd. Pas jaren later werd haar schrijflust opnieuw getriggerd door een oproep voor een schrijfwedstrijd in de lokale krant. Zij won de wedstrijd, het verhaal werd gepubliceerd en de rest is geschiedenis. Haar debuutthriller, Een nieuw begin, werd in 2017 gepubliceerd, met rechercheur Jennifer Brugman als hoofdpersoon. Na nog twee boeken met Brugman verscheen september 2020 haar eerste standalone Nooit meer alleen. En hoewel zij in een interview ter gelegenheid van het verschijnen van dit boek aangaf voorlopig geen plannen te hebben voor een nieuw boek, kroop het bloed waar het niet gaan kon en is in juni van dit jaar haar nieuwste boek verschenen: Het verkeerde meisje.

Het verkeerde meisje is een mooi geconstrueerde thriller, bestaande uit drie goed afgeronde delen. In het eerste deel wisselt het perspectief regelmatig tussen Amelie en Robin. Amelie is een jonge vrouw van rijke komaf, kunstenares en getrouwd, maar ze staat op het punt om de scheiding aan te vragen. Dan wordt zij op een kwade dag ontvoerd. Daarnaast leren we de dertienjarige Robin kennen, die met vader Jack en oma op een oude boerderij woont. Het leven is zwaar met een vaak afwezige vader en een mishandelende oma, maar Robin is bepaald niet voor de poes. De appel valt niet ver van de boom: net als Jack is Robin een psychopaat waarvoor maar één regel telt: alleen de allersluwsten worden niet gepakt.

Vanaf het begin denk je als lezer te weten welke kant de schrijver op gaat. Maar Haak houdt blijkbaar van verrassingen. Ze houdt haar publiek met onverwachte ontwikkelingen aan het boek gekluisterd. Zowel Amelie als Robin krijgen gaandeweg steeds meer body. Er valt dan ook genoeg over hen te ontdekken. Waar is bijvoorbeeld de moeder van Robin gebleven? En wat is er gebeurd met het overleden zusje van Amelie?

Vanaf het begin word je op het verkeerde been gezet. Want, zoals Amelie zich afvraagt, bestaat er wel zoiets als een verkeerde tijd of een verkeerde plaats, of leg je daarmee de schuld bij het slachtoffer in plaats van bij de dader? Wat doet zo’n vraag met je? De psychologische spelletjes die de auteur met Amelie speelt tillen het boek in het eerste deel naar een hoger niveau. Overigens zal niet iedereen de heftige beschrijvingen van wat Amelie overkomt kunnen waarderen. Sommige expliciete beschrijvingen grenzen aan horror. Aan de andere kant: psychopaten, fictief of reëel, houden geen rekening met tere zieltjes. Het geeft wel een verhelderend inkijkje in hoe psychopaten redeneren.

De spanningsboog is echter niet het hele boek zo hoog gespannen. Halverwege zakt die zelfs dramatisch in. Het lijkt erop of de balans in het verhaal kwijt is en de lezer stuitert met Amelie van boven naar beneden en weer terug zonder dat er echt lijn of ontwikkeling in zit. Maar naar het eind toe weet de schrijver de touwtjes weer in handen te krijgen en wordt het verhaal met een fraaie plottwist mooi afgerond.

De onderwerpen die Haak zoekt voor haar thrillers zijn over het algemeen confronterend. Zij buigt heftige thema’s zoals zelfmoord, rouw, een onverwerkt verleden, met een vlotte pen en een aantrekkelijke schrijfstijl om naar boeiende thrillers met levensechte personages. Ze tilt een klein tipje van de sluier op van een wereld waarvan je liever verre wilt blijven. En er is soms niets anders voor nodig dan op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn om je hele leven overhoop gegooid te zien worden.