Niet een

Het ene toevluchtsoord is het andere niet… Het toeval wil dat ik direct na het lezen van dit boek de ´nieuwe´ Faye Kellerman in mijn handjes kreeg. En die heeft dezelfde titel… Als ik ooit in de stemming ben, zal ik eens een ´vergelijkend warenonderzoek´ doen betreffende deze twee auteurs.

Voorlopig gaan we het dus even hebben over het Toevluchtsoord van Frances Fyfield. Het gaat hier over een klooster. Eigenlijk is niet alleen het klooster, maar ook alles waarvoor het kloosterleven staat, een toevluchtsoord voor de hoofdpersonen in dit boek. Die hoofdpersonen zijn Theresa en Anna, dochters van Theo Calvert. Deze Theo is gestorven met achterlating van een hoogst eigenaardig testament. De dochters willen eigenlijk allebei helemaal niks van hun vader en dat testament weten. Helaas zijn er kapers op de kust. Kapers die wél kennis hebben genomen van het testament, en die dus weten dat zij, mits zij het goed spelen, een leuk fortuin kunnen opstrijken. De zusters zijn beschadigd door hun leven met een dominante moeder en een vreemde vader. Verder schijnen zij jarenlang aan een vreemde ziekte te hebben geleden. Nu zoeken zij, allebei op hun eigen manier, naar hun plaats in het leven.

Toevluchtsoord vind ik niet een ´echte´ thriller. Ik vind het een heel goed boek, dat wel. Maar het feit dat er een dode valt, maakt een boek geen thriller. Aangezien ik toch niet zo houd van dwingende etiketten, kan ik mensen die houden van een vaardig geschreven, interessant boek, dit boek wel aanraden. De auteur weet de pen bijzonder goed te hanteren als het gaat om het neerzetten van mensen. Ik heb ineens het idee dat ik meer inzicht heb in het kloosterleven... De plot is niet bijster boeiend en het ligt allemaal érg voor de hand, maar de manier waarop het verhaal is neergezet zorgt dat je toch blijft lezen. De vertaling vond ik ronduit rommelig, en dat is toch jammer.