Feelgood kwestie van smaak

Soms lees je een pareltje en denk je dit boek doe ik nooit meer weg en een andere keer zucht je jezelf naar het einde toe. Anna van Mariëte Middelbeek lag al geruime tijd op de plank en daarom heb ik het zich voortslepende verhaal wel uitgelezen. Het gaat in de eerste plaats om smaak en over smaak valt niet te twisten. Blijkbaar is er voor dit genre een groot lezerspubliek.
Historische boeken hebben mijn interesse en dan vooral non-fictie. De geschiedenis in een boeiend verhaal vertellen vind ik een uitdaging. Vrouwen van Vechtlust schijnt een serie te worden en Anna is deel 1. In de roman gaat het over de gearrangeerde huwelijken in de adel. Jonge dochters hebben geen inspraak, vanaf 18 jaar zijn ze huwbaar en een aantal jaren boven de twintig onaantrekkelijk.
Ik vind de gebeurtenissen nogal ongeloofwaardig beschreven, de karakters blijven flat, natuurlijk is Anna het oneens met de keuze van haar ouders. Het geheim dat ze ontdekt is nogal voorspelbaar en afgeraffeld. Wat ontbreekt voor de lezer is passie, een pageturner of meeleven met de personages. Als tiener las ik de kasteelromans die iedere week in de kiosk lagen en de rode draad in Anna blijft op dat niveau hangen. Zo is de man in kwestie arrogant, een snob en een paar pagina’s later zonder aanwijsbare karakterontwikkeling woest aantrekkelijk.
Dat de kleur van de japonnen zo geweldig past bij de kleur van de ogen wordt voor elk diner of feest beschreven. Om de haverklap wordt Anna aangesproken met gravin, wat bij mij zeer overdreven overkomt.
Ongehuwd zwanger raken is een schande. Aan de andere kant, juist bij mijn eigen historisch onderzoek is mij verteld dat wanneer het ging om zulke grote belangen als voortzetting van het geslacht en het voortbestaan van het landgoed men van te voren wilde vaststellen of de bruid vruchtbaar was. En werd er pas getrouwd wanneer er een zwangerschap was vastgesteld.
Anna deel 1 uit Vrouwen van Vechtlust kan in de minibieb.