Lezersrecensie
Spijt zal niet zegevieren
Menzo het gevecht onder de lat Mike van Damme
Hoe meer je leert hoe minder je begrijpt, hoe meer je leest hoe meer je begrijpt.
Halverwege het lezen over de keepers carrière van Stanley Menzo kreeg ik bovenstaande ingeving. De rode draad in zijn leven is spijt. Wat als? En wat als ik toen anders had besloten en ik had het niet moeten doen. Dan had er waarschijnlijk veel meer in zijn carrière gezeten dan hij er nu uitgehaald heeft, maar hij heeft zijn best gedaan en veel bereikt. Hij is top keeper geworden, trainer in de ere divisie en twee keer is hij verkozen tot keeper van het jaar. Hij speelde jarenlang bij Ajax, als derde keeper in het Nederlands elftal, werd keeper bij PSV, Lierse SK, (België) Bordeaux, AGOVV. Helaas bij de laatste sloot hij zijn keepers loopbaan af met een kampioenschap overschaduwd door een rode kaart voor hem.
Geleid door emoties, die hij meestal wist te beheersen had hij na een woordenwisseling een kopstoot uitgedeeld aan een tegenstander. De keeper geboren in Suriname, op jonge leeftijd naar Nederland gekomen, kreeg als topsporter veel te maken met racisme. Oerwoudgeluiden en bananen waren in het doel wekelijks zijn deel. Lang werd er geen ruchtbaarheid aan gegeven en Stanley leed in stilte. Totdat hij een keer in een banaan hapte en zijn belagers uitdaagde. Zijn gevoeligheid speelde hem parten, maakte hem onzeker en zijn perfectionisme maakte hem kwetsbaar. In het spel hing veel van hem af en als er verloren werd voelde hij zich schuldig, als er voor de club gescoord werd, stond hij in zijn eentje aan de lege kant van het veld. Enthousiast toonde hij zijn blijdschap en trok het publiek mee in de euforie.
In zijn persoonlijk leven ging de sport, zijn baan, voor alles. Papa was vaak niet thuis, papa moest voetballen. Aan de andere kant was hij op het veld vaak eenzaam omdat echtgenotes, vriendinnen van spelers op de tribune zaten en hun partner vergezelden op feestjes. Zijn vrouw bleef op de achtergrond.
Door een groot toeval zat hij niet in het toestel van SLM dat in 1989 verongelukte tijdens de landing in Suriname. 167 van de 178 passagiers kwamen om bij de ramp onder wie veertien van de zeventien spelers van het Kleurrijk Elftal. Het Kleurrijk Elftal moest een voorbeeldfunctie gaan vervullen voor Surinaamse jongeren in Nederland en om via het spelen van wedstrijden geld bijeen te spelen voor projecten in Suriname. Het Kleurrijk Elftal was samengesteld uit spelers die het in de voetballerij in Nederland al gemaakt hadden.
In het seizoen ’89-’90 tijdens het treffen Ajax – FC Den Haag werd vanaf de kant gescandeerd: ‘Menzo heeft het vliegtuig gemist. SLM SLM SLM. Het ging door merg en been. Racistische leuzen deden pijn, maar die maakte hij elke week mee, maar het scanderen van SLM en op de tribune doen alsof je een vliegtuig was dat neerstortte, raakte hem emotioneel zoveel dieper omdat het pas was gebeurd en er zoveel dierbaren en bekenden bij de ramp waren omgekomen. Onbegrijpelijk dat supporters, ook al zijn ze van de tegenpartij, zich op deze kwetsende manier kunnen uiten.
Om de nabestaanden van het vliegtuigongeluk financieel bij te staan werden er benefiet wedstrijden georganiseerd. Ook in Suriname. Een nobel streven. Maar het werd geen succes omdat het met wantrouwen tegemoet werd getreden. In de Rotterdamse Kuip kwamen slechts achtduizend bezoekers, waar op een veelvoud was gehoopt. Veel in Amsterdam wonende Surinamer vonden het te duur om naar Rotterdam af te reizen. De organisatie hoopte miljoenen voor de nabestaanden binnen te halen maar de score bleef steken op vier ton.
Ongeveer hetzelfde in Suriname. Surinamers die naar Nederland trokken waren in eigen land geen Suriname meer maar Nederlanders, in Nederland hoorden ze er niet bij omdat ze Surinamer waren.
Zijn laatste werkzame jaren sloot Stanley af als trainer variërend van hoofdtrainer tot assistent trainer, daar had hij geen moeite mee. Behalve die keer dat een aanvoerder uit een elftal aangesteld werd als trainer boven hem, dat ging te ver! Behalve trainer in Nederland werd hij achtereenvolgens ook trainer in België, Zuid-Afrika, China en Aruba. Zijn eigenlijke ambitie, trainer zijn in de eredivisie als eindverantwoordelijke heeft hij nooit kunnen verwezenlijken. Maar hij heeft bereikt drive en passie te kunnen combineren en het heeft hem een gelukkig mens gemaakt.
Hoe meer je leert hoe minder je begrijpt, hoe meer je leest hoe meer je begrijpt.
Halverwege het lezen over de keepers carrière van Stanley Menzo kreeg ik bovenstaande ingeving. De rode draad in zijn leven is spijt. Wat als? En wat als ik toen anders had besloten en ik had het niet moeten doen. Dan had er waarschijnlijk veel meer in zijn carrière gezeten dan hij er nu uitgehaald heeft, maar hij heeft zijn best gedaan en veel bereikt. Hij is top keeper geworden, trainer in de ere divisie en twee keer is hij verkozen tot keeper van het jaar. Hij speelde jarenlang bij Ajax, als derde keeper in het Nederlands elftal, werd keeper bij PSV, Lierse SK, (België) Bordeaux, AGOVV. Helaas bij de laatste sloot hij zijn keepers loopbaan af met een kampioenschap overschaduwd door een rode kaart voor hem.
Geleid door emoties, die hij meestal wist te beheersen had hij na een woordenwisseling een kopstoot uitgedeeld aan een tegenstander. De keeper geboren in Suriname, op jonge leeftijd naar Nederland gekomen, kreeg als topsporter veel te maken met racisme. Oerwoudgeluiden en bananen waren in het doel wekelijks zijn deel. Lang werd er geen ruchtbaarheid aan gegeven en Stanley leed in stilte. Totdat hij een keer in een banaan hapte en zijn belagers uitdaagde. Zijn gevoeligheid speelde hem parten, maakte hem onzeker en zijn perfectionisme maakte hem kwetsbaar. In het spel hing veel van hem af en als er verloren werd voelde hij zich schuldig, als er voor de club gescoord werd, stond hij in zijn eentje aan de lege kant van het veld. Enthousiast toonde hij zijn blijdschap en trok het publiek mee in de euforie.
In zijn persoonlijk leven ging de sport, zijn baan, voor alles. Papa was vaak niet thuis, papa moest voetballen. Aan de andere kant was hij op het veld vaak eenzaam omdat echtgenotes, vriendinnen van spelers op de tribune zaten en hun partner vergezelden op feestjes. Zijn vrouw bleef op de achtergrond.
Door een groot toeval zat hij niet in het toestel van SLM dat in 1989 verongelukte tijdens de landing in Suriname. 167 van de 178 passagiers kwamen om bij de ramp onder wie veertien van de zeventien spelers van het Kleurrijk Elftal. Het Kleurrijk Elftal moest een voorbeeldfunctie gaan vervullen voor Surinaamse jongeren in Nederland en om via het spelen van wedstrijden geld bijeen te spelen voor projecten in Suriname. Het Kleurrijk Elftal was samengesteld uit spelers die het in de voetballerij in Nederland al gemaakt hadden.
In het seizoen ’89-’90 tijdens het treffen Ajax – FC Den Haag werd vanaf de kant gescandeerd: ‘Menzo heeft het vliegtuig gemist. SLM SLM SLM. Het ging door merg en been. Racistische leuzen deden pijn, maar die maakte hij elke week mee, maar het scanderen van SLM en op de tribune doen alsof je een vliegtuig was dat neerstortte, raakte hem emotioneel zoveel dieper omdat het pas was gebeurd en er zoveel dierbaren en bekenden bij de ramp waren omgekomen. Onbegrijpelijk dat supporters, ook al zijn ze van de tegenpartij, zich op deze kwetsende manier kunnen uiten.
Om de nabestaanden van het vliegtuigongeluk financieel bij te staan werden er benefiet wedstrijden georganiseerd. Ook in Suriname. Een nobel streven. Maar het werd geen succes omdat het met wantrouwen tegemoet werd getreden. In de Rotterdamse Kuip kwamen slechts achtduizend bezoekers, waar op een veelvoud was gehoopt. Veel in Amsterdam wonende Surinamer vonden het te duur om naar Rotterdam af te reizen. De organisatie hoopte miljoenen voor de nabestaanden binnen te halen maar de score bleef steken op vier ton.
Ongeveer hetzelfde in Suriname. Surinamers die naar Nederland trokken waren in eigen land geen Suriname meer maar Nederlanders, in Nederland hoorden ze er niet bij omdat ze Surinamer waren.
Zijn laatste werkzame jaren sloot Stanley af als trainer variërend van hoofdtrainer tot assistent trainer, daar had hij geen moeite mee. Behalve die keer dat een aanvoerder uit een elftal aangesteld werd als trainer boven hem, dat ging te ver! Behalve trainer in Nederland werd hij achtereenvolgens ook trainer in België, Zuid-Afrika, China en Aruba. Zijn eigenlijke ambitie, trainer zijn in de eredivisie als eindverantwoordelijke heeft hij nooit kunnen verwezenlijken. Maar hij heeft bereikt drive en passie te kunnen combineren en het heeft hem een gelukkig mens gemaakt.
1
Reageer op deze recensie
