Halfzusje van eerdere delen

Dit deel van de Jessica Niemi-reeks door Max Seeck is een geval apart. Waar de lezer in de vorige drie delen nog wordt meegenomen naar Helsinki en de interactie tussen rechercheur Niemi en haar collega's / naasten, maakt die in dit deel in zowel letterlijke als figuurlijke zin een uitstapje. Dat is voor de trouwe lezer (zie deel 1 van de reeks, no pun intended :'-)) even wennen, maar best interessant. In dit boek keert de protagonist nog iets meer naar binnen en worden we meegenomen in de periode van rouw en - toch ook wel - depressie die de kop opsteekt. Dat stemt soms somber, maar is tegelijkertijd ook precies wat deze vorm van psychische kwetsbaarheid kenmerkt. Erg treffend beschreven en invoelend gemaakt. Ook de beeldspraak in het boek is bij tijd en wijlen prachtig, zoals touwen van vlaggenmasten die het geluid van een contrabas produceren of het kenmerkende klappen van dekzeilen in de wind. De sfeer op de Âland-archipel wordt hiermee mooi gevat. Persoonlijk miste ik de vertrouwde interactie met collega's en naasten die de eerdere delen kenmerkt, ik denk dat Jessica daar een gelaagder karakter door krijgt. In dit boek miste ik af en toe diepgang, de verhaallijn krabbelde enigszins voort en de setting van 'verloren rechercheur op een schimmig eiland waar een moord wordt gepleegd' kan clichématig aandoen. Dat de auteur zich daarvan bewust is wordt duidelijk door de heimelijke verwijzingen naar Agatha Christie romans en de verhalen over Miss Marple. Al met al een interessant en relatief geslaagd uitstapje, maar ik hoop in een volgend deel weer te lezen over de andere karakters die inmiddels ook een belangrijke rol zijn gaan spelen in deze boekenserie.