Magisch en ontroerend!

Ik lees niet zo vaak kinderliteratuur. Niet omdat ik dat niet wil, maar het komt er gewoon niet van. Mijn eigen kinderen zijn het genre al ontgroeid dus het is hier ook minder voorhanden. Maar soms word ik zo enthousiast gemaakt over een boek dat ik het gewoon móet lezen.

‘1919. Na de dood van haar broertje verhuizen de twaalfjarige Henrietta en haar familie vanuit Londen naar een oud huis aan zee. Het gezin probeert de draad weer op te pakken, maar dat is moeilijk. In het bos achter het huis maakt Henrietta kennis met Mot, een mysterieuze vrouw. Verhalen en sprookjes raken verwikkeld met de realiteit wanneer Henrietta ontdekt welke geheimen het oude huis herbergt. Zal ze het mysterie kunnen ontrafelen en haar familie redden?’

Ademloos heb ik dit boek verslonden! Wat een pareltje! Aan het eind van het boek heb ik echt een traantje moeten wegpinken, dat gebeurt me niet zo snel met een boek.
Ondanks de zware thema’s (verlies, rouw, eenzaamheid en schuld) is het vooral een heel mooi boek. Misschien meer een boek voor donkere lange avonden met dekentje en een kop thee op de bank, maar hé, who cares!

Ik vond het zelf alleen moeilijk inschatten of ik dit wel een geschikt boek vind voor kinderen vanaf 10 jaar. De thema’s kwamen op mij best heftig over en ik weet niet of het taalgebruik overal even goed past bij een kind van 10. Als ik naar mezelf kijk op die leeftijd, dan denk ik ja! Maar ik was best een dromerig kind, met ook nog eens een enigszins vreemde belangstelling voor dood en ziekte (én Alice in Wonderland, haha). Ik weet niet of het mijn kinderen op die leeftijd zou hebben aangesproken.
Maar als volwassene dit lezend maakt dat allemaal niets uit hè!
Ik heb me even heerlijk in een sprookjesachtig betoverend boek kunnen wentelen waarbij het ook nog over iets gaat.