Legal onwaardig

‘Niemand schrijft betere suspense dan Scott Turow’ staat vermeld op de omslag van diens onlangs uitgebrachte boek, De grenzen van de wet. Het is al weer twintig jaar geleden dat de Amerikaanse schrijver en advocaat de ‘legal thriller’ nieuw leven inblies. Volgens menigeen doet hij niet veel onder voor John Grisham.
In Turows boeken is het vaak niet de vraag wíé de dader is, maar wáárom de dader zijn daad heeft begaan. De grenzen van de wet  is dus feitelijk een ‘whydunit’, het tegenovergestelde van een whodunit. Turow is het om het even: hij heeft zijn nieuwste rechtszaak geopend.

Protagonist George Mason is rechter bij het Hof van Beroep en krijgt een verkrachtingszaak onder handen. Een door alcohol bedwelmd meisje wordt verkracht door vier jongens. Pas vele jaren later onthult ze wat er is gebeurd. Een oude video-opname waarop het zware vergrijp duidelijk te zien is, laat niets aan de verbeelding over.
Masons vrouw sukkelt ondertussen met haar gezondheid en laat een knobbeltje in haar schildklier onderzoeken. Daar komt nog eens bij dat Mason dreigmails krijgt van iemand die zichzelf ‘De Fanaat’ noemt. De berichten nemen almaar toe en de rechter is aangewezen op persoonlijke bescherming. Dit alles ontaardt in een zoektocht naar de verzender van de e-mails en sms’jes, zodat Mason eindelijk zijn vrijheid terugkrijgt.

Turow mag dan wel tot de betere schrijvers behoren, in De grenzen van de wet  weet hij het hoge verwachtingspatroon op geen enkel moment waar te maken. De verkrachtingszaak speelt een minder belangrijke rol dan het zich laat aanzien en dient vooral om het geheel aan te vullen. Bovendien wordt in het eerste hoofdstuk alles uit de doeken gedaan en is de toedracht van het misdrijf niet langer meer in nevelen gehuld. Wat de gezondheid van Masons vrouw betreft, valt er weinig anders op te merken. Ook deze is om het langzaam voortkabbelende verhaal beter gevuld te krijgen.
De flashback waarin de rechter als jongen een nummertje maakt met een dronken meid in een koelkastdoos is eveneens een treffend voorbeeld van overbodig inkleuren van het geheel.
Blijft over het grote aantal dreigmails maar ook bij deze verhaallijn zit je geen moment op de punt van je stoel. Tot halverwege moet je het boek voor zoete koek slikken. Pas daarna wordt het ietwat interessanter en begint het stilstaande water opeens te golven. Maar als vervolgens het boek uit is en duidelijk wordt wat de ontknoping omhelst, blijkt hoe zwak de plot in elkaar steekt. Om deze te kunnen bedenken hoef je geen vakbekwame auteur te zijn. Waar is de suspense? Waar zijn de spanningsbogen? Waar is de rechtspraak die een auteur als John Lescroart zo mooi brengt? Niets van dit alles.

Turow schrijft daarnaast in de tegenwoordige tijd, een keuze die in de smaak moet vallen. Het is in combinatie met de dialogen soms onhandig lezen. Lees even te snel en je denkt dat een gesprek tussen twee personen plaatsvindt in plaats van de gedachtegang van de protagonist of een sfeeromschrijving.
Weliswaar worden de juridische feiten op boeiende wijze uiteengezet, maar dit mag ook wel worden verwacht van een schrijver die zelf advocaat is. Het is nauw bekeken het enige punt dat De grenzen van de wet  overeind houdt. Nou vooruit dan maar: 2 sterren.