Niet te versmaden cliffhangers

Wie de naam Montanari hoort vallen, zal vermoeden dat het om een Italiaan gaat. Richard Montanari komt weliswaar uit een Italiaans nest, maar is geboren en getogen in Amerika. Hij is bij uitstek een auteur van 'serial killers'. Er zijn inmiddels vijf boeken van hem verschenen. Passiespel  is zijn vierde. Ook nu draait alles om een psychopaat die de lezer de stuipen op het lijf jaagt. De schrijver probeert nu ook de Europese markt te veroveren en hoopt dit met Passiespel  te bereiken.

Het boek is het eerste uit een thrillerserie met Jessica Balzano en Kevin Byrne als hoofdpersonen. De twee rechercheurs worden geconfronteerd met de afschuwelijke moord op een scholiere. De moordenaar is volgens een vreemd ritueel te werk gegaan. Zo zijn de handen van het slachtoffer aan elkaar vastgeklonken met een stalen bout. Daarnaast is het meisje een middel toegediend dat alle spieren verlamt, zodat er geen enkel verweer tegen foltering mogelijk is. Nog opmerkelijker is de rozenkrans die de dader bij het lichaam heeft achtergelaten: de kralen van twee tientjes ontbreken.
Kevin Byrne krijgt ondertussen te maken met een heel ander probleem. Een uitsmijter kan het niet verkroppen dat hij bij een handgemeen met de rechercheur het onderspit heeft gedolven en zint op wraak. Het wordt Byrne niet gemakkelijk gemaakt. Ondertussen nadert Pasen. Het is het feest waarnaar de psychopaat toeleeft. Philadelphia is tot die tijd een onveilige haven voor iedere jonge vrouw, want het blijft gissen of de honger van de Rozenkransmoordenaar is gestild.

Neem Passiespel  in de hand en je oog valt meteen op de aparte omslag. De rozenkrans tegen een bloedrode achtergrond is erg doeltreffend. Het boek begint vervolgens zoals het hoort: no-nonsense en met veel spannende gebeurtenissen.
Met Byrne en Balzano heeft de auteur gekozen voor twee echte vechtersbazen. De pittige Jessica Balzano kan een aardige partij boksen, maar ook met Kevin Byrne valt niet te spotten. Hij deinst niet terug voor een tegenstander die een kop groter is dan hijzelf. Dankzij deze koelbloedige protagonisten wordt het verhaal sterker gemaakt.
Zoals wel vaker bij een 'serial killer' zijn er ook nu meerdere hoofdstukken waarin de gedachtes en belevenissen van de moordenaar worden omschreven. Je krijgt dan heel even te maken met een ik-persoon. Het is een handige truc om de lezer één of twee pagina’s in de huid te laten kruipen van de Rozenkransmoordenaar.

Het beste bewaren voor het laatst gaat zeker op voor Passiespel. Het ijzingwekkende einde wordt letterlijk in duisternis gehuld. De cliffhangers zijn niet te versmaden. De confrontatie met de Rozenkransmoordenaar is het absolute hoogtepunt van het boek. Lees het en huiver!