Bijna geen valse noot

De strijd om het origineelste pseudoniem is nog lang niet gestreden. Daar waar veel auteurs schaamteloos hun eigen naam met koeienletters op omslagen laten drukken, doen anderen er alles aan gezicht, afkomst en leeftijd verborgen te houden. De beweegredenen zijn divers; van onthullende of haatzaaiende onderwerpen tot een diepgewortelde angst voor publieke belangstelling. Mogelijk geldt voor Joseph Gelinek, pseudoniem van de auteur van het onlangs bij uitgeverij Mynx uitgegeven De Tiende Symfonie, de laatstgenoemde reden.
Toch is met dit pseudoniem meer aan de hand. Joseph Gelinek (1758-1825) was een componist en vriend van onder meer Beethoven. Tien keer raden welk muzikaal wonderkind in de De Tiende Symfonie   de hoofdrol vervult!

Protagonist in De Tiende Symfonie  is de 35-jarige Daniel Paniagua, professor historische muziekwetenschap. Hij werkt aan de vakgroep Muziekwetenschap van een universiteit in Madrid een schrijft een essay over Beethoven.
Op een dag moet Daniel bij zijn baas verschijnen. Hij krijgt een bijzondere uitnodiging in zijn handen gedrukt. Roland Thomas, een vooraanstaande musicoloog, geeft een concert voor een zeer select gezelschap. Bijzonder feit is dat het eerste gedeelte van de Tiende Symfonie van Beethoven wordt voorgedragen, terwijl deze componist er maar negen heeft geschreven. Daniel moet in opdracht van zijn baas gaan ‘spioneren’. Is het concert één groot bedrog en speelt Thomas een door hemzelf gecomponeerde partituur? Daniel moet en zal de waarheid boven tafel krijgen en rijdt naar de villa waar het concert plaatsvindt. De symfonie die wordt voorgedragen is dusdanig passend voor de stijl van Beethoven dat bedrog onmogelijk lijkt. De domper volgt echter snel. Na afloop van het concert wordt het onthoofde lichaam van Thomas gevonden. Niet veel later ook zijn hoofd. Niets wijst in de richting van een rituele moord, maar wat is dan wel het motief van de dader? Als een tatoeage van twee notenbalken op het hoofd wordt ontdekt, roept het opmerkelijke rechercheurduo Mateo en Agulair de hulp in van muziekwetenschapper Daniel. De ongewone code die in deze tatoeage verborgen ligt, moet koste wat kost worden gekraakt.

Het lijkt onmogelijk; klassieke muziek smaakvol presenteren voor met Pink Floyd, Madonna en Dire Straits opgegroeide lezers. Bewonderaars van Beethoven en co vertegenwoordigen anno 2008 jammer genoeg een uitstervend ras. De gratis bij het boek geleverde Beethoven-cd zegt genoeg. De auteur zal het allemaal een zorg zijn. Gelinek maakt eens te meer duidelijk dat tussen klassieke muziek en zinderende spanning geen scheidswand bestaat. De Tiende Symfonie  is een mysterie dat glanst van de muzikale schoonheid. De geheimen achter de allegro’'s, triolen, andante’s en al het andere waar een notenbalk voor staat, zijn verrassend als een onverwachte paukslag. Ongetwijfeld zijn de muziektermen voor lezers die de blokfluitlessen braaf aan zich voorbij hebben laten gaan erg lastig te volgen. De verhaallijn is daarentegen van het begin tot het einde glashelder. Op een kleine overdaad aan cliffhangers na zelfs voortreffelijk.

Van de muzikale speurneus Daniel, wiens vriendin ongewenst zwanger is, tot een blinde gids uit Wenen en prins en prinses Bonaparte (jawel, verre nazaten van…), voor Gelinek kunnen de personages niet divers genoeg zijn.
Hij portretteert bovendien in een paar hoofdstukken de Beethoven zoals weinigen hem kennen. Hij voert je mee naar Wenen in het jaar 1826, ongeveer 4 maanden voor Beethovens overlijden. Dat de componist doof werd, is bij menigeen bekend. Dit geldt allerminst voor zijn onhygiënische voorkomen en ononderbroken geneurie op straat, of zijn sterke band met paarden. Beethoven sympathiseerde openlijk met het geheime genootschap de Illuminatie en was bovendien een vrijmetselaar, net als Mozart. Dat ook dit een grote rol speelt in De Tiende Symfonie  spreekt voor zich.

Voor een thriller als De Tiende Symfonie hoeft Gelinek zich geenszins te schamen. Hij heeft voor ieder wat wils. De spanningsbogen zijn dik in orde, de historische feiten wekken verbijstering op en de muziek streelt geregeld de oren. Weg met dat pseudoniem. Ere wie ere toekomt!