Tempo

Twee verhaallijnen telt Angel Falls. De eerste is de zoektocht van adjudant Lukas Vranckx naar de moordenaar die toeslaat in de Westhoek. Vranckx krijgt na elke moord een postkaart toegestuurd met een citaat van Nietsche. De moordenaar gelooft dat hij in opdracht handelt van de Gebieder om de 'christenhonden' te bestrijden. Langzaamaan verplaatst de moordenaar zich richting verhaallijn twee: een vriendenclubje, waaronder Gino Hareng, dat geruïneerd blijkt na het bijna-failliet van een Venezolaanse bank. Maar ze hebben een plan, al loopt dat niet van een leien dakje.

Stilistisch is Vallinga's schrijftrant niet altijd even raak. Vooral in intiem bedoelde scènes werkt hij meer dan eens op de lachspieren. Een voorbeeldje: 'Haar naakte silhouet deed zijn anemoon weer opbloeien.' Of een eigenaardige zin als: 'Terwijl zijn jukbeenderen rare bewegingen maakten, duwde hij onhandig een nummer.' Je zou van minder, als je jukbeenderen op hol geslagen zijn. Maar goed. Gelukkig heeft Angel Falls ook meer te bieden. Het verhaal is een mengeling van een financiële thriller en een seriemoordenaarsonderzoek, en grijpt voor de ultieme plot terug naar vroegere delen van de reeks rond Gino Hareng. Angel Falls heeft tempo en gaat er al bij al vlot in. Geen hoogvlieger, maar toch goed voor een paar uur amusement.