Boeiende vertelwijze

Marcello Fois schrijft van die boekjes waarin ik volledig kan opgaan. Hij volgt daarmee het voorbeeld van andere Italiaanse schrijvers van vaak historische misdaadromans: de Siciliër Camilleri en de uit de Alpen stammende Perissinotto. Fois is afkomstig van een andere uithoek van het Italiaanse rijk, Sardinië. Ook het derde deel van Fois’ reeks rond advocaat Bustianu (eerder verschenen Immer dierbaar en Bloed uit de hemel) speelt zich volledig af op het winderige eiland in de Middellandse Zee. En net als bij Camilleri is Rome de grote boosdoener. Bustianu wordt tot bij een boevenbende gebracht in het Sardische binnenland. De leider, Mariani, beweert onterecht beschuldigd te zijn van de moord op een jonge vrouw, wiens broer op zijn zwarte lijst staat. Mariani zoekt hulp bij de befaamde advocaat Bustianu. Die weigert de opdracht, maar trekt toch op onderzoek. Daarbij stuit hij op deals tussen de boeven en de machthebbers in Rome die het daglicht niet mogen zien.

Veel meer dan het verhaal op zich, is het de manier waarop het verteld wordt, die dit werk zo boeiend maakt. Een voorbeeldje: ‘In die open lucht, die nog helderder wordt door de halen van een harkende wind, zijn de dingen echt dingen: de toppen van de struiken zijn duidelijk te onderscheiden van de achtergrond, de gekleurde veren van de vogels zijn een voor een te tellen, op de schors van de eik valt in elk van de knoesten een verhaal te lezen, de kartelige lijn van de bovenkant van de klip is met vaste hand getekend, elk grassprietje is een geëmailleerde miniatuur.’ Als dit je wel wat lijkt, moet je beslist eens De blauwe tong proberen. Je zal er geen spijt van hebben.