Een niet onaardige plot

Het is door boeken als De laatste detective dat ik de steevast Amerikaanse detectives links laat liggen. De hoofdfiguren zijn gewoonlijk Vietnamveteranen die een centje bijverdienen als privé-detective, of bestaan op zijn minst uit tachtig kilogram spieren en twintig kilogram Beretta’s of Magnums. Politie komt er meestal maar voor de vorm bij kijken: de macho’s lossen het liever zelf op, zonder dat de wet over hun schouders meekijkt. Je zou je bijna afvragen wie nu weer de slechten en wie de goeden zijn.

De laatste detective is wat dat betreft een typevoorbeeld. Hoofdfiguur is privé-detective Elvis Cole die een relatie heeft met Lucy Chenier. Haar zoontje Ben wordt ontvoerd door drie kleerkasten, die Cole ervan beschuldigen in Vietnam 26 burgers te hebben gedood. Al gauw zijn er drie partijen op zoek naar Ben: Cole zelf natuurlijk, samen met zijn maat Joe Pike, eveneens privé-detective, Bens vader, Richard, geholpen door het hoofd beveiliging van zijn bedrijf, en tenslotte ook de politie, met de kettingrokende Carol Starkey, die er zich vooral toe beperkt Cole en consorten achterna te hollen.

Crais heeft een poging gedaan zijn hoofdrolspelers, vooral dan Elvis Cole, leven in te blazen door een intermezzo in te lassen over diens jeugd en, hoe kan het ook anders, zijn heldenactiviteiten in Vietnam. Erg veel heeft het niet geholpen. Eén mogelijk lichtpuntje: Pike en Starkey kwamen al voor in vorige boeken van Crais. Misschien moet je die eerst lezen ter kennismaking. Misschien krijg je dan ook een verklaring waarom Pike in de proloog van De laatste detective achter een beer aanzit in Alaska. Noch de beer, noch Alaska komen verder nog ter sprake.

Als je het gescheld en geschiet even buiten beschouwing laat, krijg je een klassieke detective-roman, met een niet onaardige plot. Alleen zijn die vervelende Vietnammacho’s er te veel aan.