Een verbinding met de kosmos

Wat te denken van een boek als De laatste stam? Valt een roman met het spirituele als onderwerp wel te rijmen met het per definitie gewelddadige van een thriller? Na het lezen van het nieuwste boek van de Francaise Eliette Abécassis kom ik tot een voorzichtig 'ja'.

In Japan werd een eeuwenoud lijk gevonden, eigenaardig genoeg met Hebreeuwse geschriften bij zich. Ary Cohen, schrijver en Messias van de Essenen, een oude joodse sekte, wordt er door de Mossad opuit gestuurd om de zaak uit te klaren. Bovendien is Jane, Ary's geliefde, blijkbaar ook daarheen, maar dan in opdracht van de CIA. Zij zou wel eens in gevaar kunnen zijn.

Wat volgt zou je veeleer kunnen omschrijven als een toeristische gids voor de mens op zoek naar zijn innerlijk evenwicht. De lama in Tibet, een stuk of wat tempels in Japan, de Dode-Zeerollen in Qumran, zelfs een ontmoeting met een geisha in Kyoto, het passeert allemaal de revue. Vooral het eerste deel kenmerkt zich daarbij door een hoog voorwaar-ik-zeg-u-gehalte, alsof Abécassis iets te veel in de bijbel gelezen heeft. Verder véél filosofische gedachten en zo mogelijk nog diepzinniger gesprekken. Als je door al die wierook heen kijkt, krijg je ook nog wel een soort van thrillerverhaal, met een sekte die een aanslag zou beramen. Ik heb echter het gevoel dat het spannende verhaal zeker niet de hoofdbezorgdheid was van Abécassis. Het verhaal rammelt nog net niet.

Lezers die iets hebben aan de woorden: 'Een woord opschrijven, is dat niet spreken? Het is als een verbinding maken met de kosmos', zullen dit wellicht een heel aardig boek vinden. Ik vrees dat ikzelf me vooralsnog op een ander niveau bevind. Eén wat dichter bij de grond.