Humor

In 1976 werd de negentienjarige Massimo Carlotto aangehouden op verdenking van moord. Het waren ‘de jaren van lood', waarin de terreur van de Rode Brigades de Italiaanse samenleving in een klemmende greep hield. In eerste instantie werd Carlotto vrijgesproken, een jaar later werd hij in hoger beroep veroordeeld tot achttien jaar gevangenis. Was het een politiek proces? Carlotto was immers een actief lid van de extreem linkse Lotta continua. Hij wachtte de volgende beroepsprocedure niet af en vluchtte naar het buitenland.
In De vluchteling vertelt Carlotto met ironie en humor over de zes jaar die hij uit handen van de Italiaanse justitie wist te blijven, en wat er met hem gebeurde toen hij in Mexico tegen de lamp liep en werd uitgeleverd aan Italië. Zijn opgewekte toon maakt de aangrijpende belevenissen nog pregnanter. Carlotto laat de lezer voelen hoe het is om voortdurend in angst te leven en toch te blijven hopen op een goede afloop.

Humor
Massimo Carlotto is wereldbekend in Italië wegens de juridische mallemolen waarin hij jaren geleden terechtkwam. In 1976 ontdekt Carlotto het levenloze lichaam van een jonge vrouw. Voor hij het weet, wordt hij gepromoveerd van getuige tot verdachte en moordenaar. Dat Carlotto lid is van een extreem-linkse groepering is reden genoeg om hem maar meteen schuldig te verklaren. Na een eerste veroordeling weet Carlotto het land te ontvluchten, eerst naar Parijs, en later naar Mexico. Wanneer hij  besluit zijn vluchtelingenstatuut om te zetten in een vast verblijf, zij het onder een valse naam, wordt hij verraden door zijn advocaat en het land uitgezet. Ironisch genoeg komt Carlotto, terug in Italië, tot de vaststelling dat niemand naar hem op zoek is. Pas na dertien dagen wordt ergens een aanhoudingsbevel uit een lade opgedoken, en verdwijnt Carlotto terug achter de tralies. Wat daarop volgt is pas echt hallucinant. Er volgen zeven jaren van rechtszaken, brute pech en juridische blunders, alvorens Carlotto gratie wordt verleend door president Scalfaro.
De vluchteling, een boekje van nog geen 160 pagina's dik, gaat vooral over Carlotto's jaren op de vlucht. Carlotto vertelt in geuren en kleuren, en vooral met veel humor, over het moeilijke bestaan van een vluchteling, het steeds maar bevreesd zijn voor de eigen toekomst, de onzekerheid en de vlagen van moedeloosheid. Als een thriller, of zelfs een misdaadroman, kan je De vluchteling bezwaarlijk catalogeren, maar het boek geeft wel een mooi beeld van het leven ná de misdaad, ook al is die niet eens gebeurd.