Een goeie tussen de slechten

Een beetje detective onderscheidt zich van zijn collega's via drank en/of muziek. De Alligator drinkt calvados en luistert naar bluesmuziek. Het is weer eens wat anders dan whiskey en jazz. Wat er verder speciaal is aan de Alligator? Hij heeft in de gevangenis gezeten en heeft er veel vrienden gemaakt. Hij kan hun steun trouwens best gebruiken, want zoals dat in Italiaanse detectives gebruikelijk is, krijgt hij te maken met corruptie en doofpotoperaties binnen de hoogste rangen.

Alles draait om een drugsverslaafde sukkelaar, Alberto Magagnin, die vijftien jaar geleden veroordeeld is voor moord op een welgestelde dame. Nu hij nog een jaar te gaan heeft en al gedeeltelijke vrijheid geniet, wordt nog een vrouw dood aangetroffen. Het is Piera Belli, een onderwijzeres die hem na zijn werkuren steeds opwachtte. De vingers wijzen weer in de richting van Magagnin. Maar was hij het wel? En nu de Alligator toch onder vuur ligt van dokters en advocaten, kan hij dan niet in één moeite aantonen dat Magagnin de eerste moord ook niet gepleegd heeft?

Alhoewel ik er lang aan getwijfeld heb, is er toch iets beginnen te groeien tussen de Alligator en mij. Hij blijft lange tijd een bordkartonnen figuur, maar naar het einde toe krijgen we toch al een zweem te zien van de échte Alligator: een man die niet twijfelt de druk op de ketel te zetten om recht te doen geschieden, maar ondertussen toch de vuile klusjes door zijn gangstermaatjes laat opknappen. Op een of andere eigenaardige manier siert hem dat: zijn geweten kan nog op onverwachte momenten opspelen. Hij houdt zijn ziel toch nog voor een gedeelte intact. Een goeie tussen de slechten, als het ware. Collega Gerd was positief gestemd over de tweede Alligatordetective. Ondanks een ietwat stroef begin ga ik graag voor een tweede maal op onderzoek uit.