Net geen dode mus

Iedere hobbyist zijn thriller, lijkt tegenwoordig het motto te zijn van veel schrijvers. Dat kan interessant zijn, op voorwaarde dat je ook de buitenstaander niet uit het oog verliest. En daar gaat Cris Freddi jammerlijk uit de bocht.

De ik-figuur uit Het bloedoffer, zijn naam komen we niet te weten, is een vogelaar. Hij doet niets liever dan er dag en nacht op uit trekken om zijn vogellijstje aan te vullen. Vogels bespieden is zijn grote passie. In die mate zelfs dat hij er niet voor terugschrikt tegenstanders uit de weg te ruimen. Owen Whittle bijvoorbeeld, een gekende verzamelaar van eieren, wordt meedogenloos neergeknald. Die daad moet de ik-figuur niet alleen zien te verbergen voor de politie, maar ook voor zijn vogelaarvrienden, zoals de mooie Stevie, op wie hij stiekem een oogje heeft.

Het aantal vogels dat de revue passeert is ontzagwekkend. Elke plaats die bezocht wordt, is getypeerd door een vogel. Soms gaat het om een zeldzaam exemplaar, soms om een doodgewone ekster. Soms vliegt hij weg, soms is er alleen gescharrel te horen in de bosjes. De eerste twintig pagina's is dat een verfrissende aanpak, maar op den duur gaat dat flink vervelen. Idem dito voor het verhaal: veel verder dan gebabbel over de vriendschap en de liefde komt Cris Freddi niet. De boodschap – hoe ver kan je gaan om een ideaal te beschermen – verwatert er nog verder door. Maar er zijn ook pluspunten: Freddi hanteert een licht ironisch toontje dat me wel bevalt. Verder is het einde best aardig, zij het een tikkeltje uit de lucht gegrepen. Een dode mus is Het bloedoffer niet, maar veel leven zit er ook niet in.