Een verraderlijk staartje

Ik kan nog net een Rubens van een Van Gogh onderscheiden, en daar houdt mijn kunstkennis het al voor bekeken. En toch word ik steevast aangetrokken door thrillers die zich in de kunstwereld afspelen. Misschien omdat passie en geld, twee drijfveren in een goeie thriller, er nooit veraf zijn. Als een kunstthriller dan nog geschreven is door Iain Pears, die met Het goud van de waarheid de beste historische thriller aller tijden op zijn naam heeft staan, dan kan ik er niet aan voorbij.

Het portret, Pears' jongste thriller, is één lange monoloog van de schilder MacAlpine, terwijl hij een portret maakt van kunstcriticus Naysmith. Het schilderij wordt gemaakt op een eiland voor de Bretoense kust, waar Naysmith MacAlpine is komen opzoeken. Tijdens het schilderen vertelt MacAlpine over de reden van zijn zelfgekozen verbanning uit Londen, over de vroegere tijden in Parijs, over zijn oude modellen. Geleidelijk komen we meer te weten over MacAlpines plannen voor wanneer het schilderen is afgelopen. Een vriendschappelijk afscheid zal het zeker niet worden.

Ik zei het al, Het portret is een lange monoloog, Naysmith komt er met geen woord in tussen. Dat maakt het boek er niet lichter op. Het is zaak bij de les te blijven, maar eens je in het verhaal zit, wordt het erg meeslepend en leidt Pears je langzaam naar een aardige ontknoping toe. Pas dan krijg je eigenlijk in de gaten waar nu net het thrilleraspect inzit. Al bij al is Het portret een goede psychologische roman met een verraderlijk staartje. Niet zo toegankelijk als Het goud van de waarheid, maar zeker de moeite waard.