Gelukkig is er nog een tweede verhaallijn.

De Amerikaanse jaren 1920 kenmerkten zich door 2 zaken: de doorbraak van de jazzmuziek en de drooglegging. Elke handel in drank was verboden zodat de maffia zich op de illegale markt kon storten. De bekendste maffioso uit die tijd is ongetwijfeld Al Capone, maar ook de hoofdfiguur uit Holdens De waanzin van whisky.

George Remus, is zo een voorbeeld. Ultrarijk wordt hij van zijn illegale handel. 's Mans geluk blijft echter niet aanhouden, want ondanks steekpenningen en afdreigingen, wordt hij veroordeeld tot enkele jaren gevangenisstraf. Die breken hem zuur op: zijn vrouw Imogene heeft hem laten zitten voor Frank Dodge, dezelfde man die Remus achter tralies kreeg. Remus neemt het recht in eigen handen en doodt Imogene. Met deze gebeurtenis begint de roman. Remus geeft zichzelf aan en Charlie Taft, de openbare aanklager, moet hem veroordeeld zien te krijgen. Remus pleit echter dat hij tijdelijk krankzinnig was. De vraag of hij hiermee ontsnapt aan het gerecht, vormt de eerste verhaallijn van het boek. Het hele boek dragen, kan dit onderwerp niet. Dat de man krankzinnig zou zijn, is op zijn minst gezegd onwaarschijnlijk. Een heel hoofdstuk, het pleidooi van de verdediging, valt hierdoor wat in het water.

Gelukkig is er nog een tweede verhaallijn: via talrijke flashbacks en dagboekfragmenten wordt teruggeblikt op het leven van Imogene, vanaf het moment dat ze valt voor Remus' charmes, over haar latere keuze voor Dodge, tot aan haar dood in het park. Deze lijn kent een aardige plot, al valt die wat te vroeg in het boek om van een hoogtepunt te kunnen spreken.

Al bij al een soms heel genietbaar, soms vermoeiend rechtbankdrama.