Lezersrecensie
Een boek waarvan de ontknoping zich tot het allerlaatst laat wachten
Het boek is een dikke misdaadthriller van ruim 700 pagina’s, dat ruim een miljoen keer is verkocht in Nederland en België. Het boek beschrijft hoe de nabestaanden van William verdrietig voortleven na zijn zelfmoord. Haat, nijd, liefde en een moord doen de levens van de goed uitgediepte karakters in elkaar versmelten wat resulteert in een emotionele zoektocht naar de dader. Wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, komt de auteur met een gruwelijke twist waardoor de lezer versteld staat en het verhaal in een heel ander daglicht komt te staan.
Samenvatting
Let op, deze samenvatting is erg uitgebreid en geeft iets meer weg dan sommige boekfanaten fijn vinden.
Het verhaal begint meteen heftig. William Goldacre is met zijn ex-vriendin Lily op kampeerweekend, in de hoop dat het zijn relatie weer zal herstellen. William lijdt namelijk aan een stoornis die veel lijkt op het Syndroom van Gilles de la Tourette. In zijn geval betekent dit dat hij regelmatig ongecontroleerd begint te schelden en hier niets tegen kan doen. Vooral wanneer hij zich gestrest voelt of onder druk staat, heeft hij er veel last van. Dit heeft hem voorheen in zakelijk opzicht (hij is tuinarchitect) behoorlijk in de penarie gebracht en die zakelijke crisis maakte hem dusdanig neerslachtig, depressief en onredelijk, dat Lily uiteindelijk besloot om de relatie te beëindigen.
Echter is het gebroken koppel nu wat verder in de tijd en het lijkt erop dat het weer een stuk beter gaat met William. William beweert dat de stress werd veroorzaakt door het veel te drukke Londen waar hij met Lily woonde. Nadat de relatie werd verbroken, is William ingetrokken bij zijn moeder die op het platteland woont en hij beweert dat het sindsdien stukken beter met hem gaat en hij wil de relatie graag herstellen. Tijdens het kampeerweekend wilt hij zich bewijzen.
Lily is sceptisch. Ze heeft een hekel aan Williams moeder, die wordt beschreven als een egoïstisch, verwend kreng die zich overal tegenaan bemoeit. Lily kan zich daarom maar moeilijk voorstellen dat intrekken bij zijn moeder voor verbetering heeft gezorgd. Toch is Lily behoorlijk onder de indruk van William tijdens het weekend en het lijkt erop dat het echt beter met hem gaat.
Wanneer Lily wakker wordt, is William al op pad om een ontbijtje te halen. Lily ligt een tijdje alleen in de tent en vindt dan het schetsboekje van William waar hij zijn prachtige tuinen in ontwerpt. Lily bladert er doorheen maar merkt al snel dat er niet alleen schetsen in staan. Het is tevens een soort dagboek en ze kan het niet laten om zijn gedachten te lezen.
Wanneer William terugkeert, treft hij Lily lezend in zijn dagboek aan. Hij schrikt er zo erg van dat hij opspringt, richting de zee begint te rennen en uiteindelijk voor de ogen van Lily, die hem achterna holt, van een klif springt en zo zelfmoord pleegt.
Vervolgens begint er in het boek een nieuwe verhaallijn. Het gaat over sergeant Barbara Havers, die in het verleden nogal wat blunders heeft gemaakt in haar werk. Ze loopt daarom behoorlijk op eieren, mag niets fout doen en krijgt vooral alle rotklusjes op haar bordje. Wanneer de feministische bestsellerauteur Clare Abbot om het leven komt en blijkt te zijn vergiftigd, smeekt Barbara inspecteur Lynley om haar op deze zaak te zetten. De inspecteur geeft uiteindelijk toe en al snel beginnen sergeant Havers en inspecteur Lynley samen een zoektocht naar de dader.
De twee verhaallijnen komen samen door Clare Abbots secretaresse: Caroline Goldacre. Caroline is de (bemoeizuchtige) moeder van William Goldacre die in het begin van het boek zelfmoord pleegde. Caroline leek na de zelfdoding van haar zoon, waar ze Lily overigens de schuld van geeft, in een depressie te zijn beland. Ze verklaart dat ze weer een beetje opleefde toen Clare Abbot haar in dienst nam.
Caroline jaagt zo’n beetje iedereen in haar harnas en al snel blijkt dat ze ook ruzie had met Clare op de avond van haar overlijden. Daarbij is zij de laatste die Clare levend heeft gezien en dat maakt haar hoofdverdachte nummer één. Tijdens het onderzoek naar Caroline komen Havers en Lynley steeds meer te weten over de opmerkelijke verstandhouding tussen Clare, waardoor Caroline's privéleven steeds meer onder de loep komt te liggen
De ontknoping laat zich tot het allerlaatst wachten. Want zelfs als we allemaal denken te weten wie de moordenaar van Clare is, krijgt het verhaal toch nog een twist, waardoor de echte ontknoping gruwelijker dan gruwelijk is.
Mening
Het boek is een pil van ruim 700 pagina’s en daarin neemt George alle ruimte voor de ontwikkeling van haar karakters, persoonlijke dilemma’s en de onderlinge verstandhoudingen. Iets wat alle bewondering verdiend. Ook is het boek prima te volgen als je nog nooit eerder een boek van deze reeks hebt gelezen, want er zijn meer Inspecteur Lynley boeken door haar geschreven. Dag des Oordeels is zo geschreven dat je instinctief aan voelt komen dat de hoofdverdachte niet de uiteindelijke verdachte is, maar toch wel degelijk iets te verbergen heeft. Iets groots, waarvan je tot aan het einde géén idee hebt wat dat dan is.
De auteur trekt meteen je aandacht met de zelfmoord van William. Daarna gaat George over naar de nabestaanden van William. Er worden al snel nieuwe personages geïntroduceerd en het koste me enige inspanning om bij te houden wie nou wie was. In andere recensies op internet wordt het boek wel vaker beschreven als ‘langdradig’ en ‘niet spannend’. Begrijpelijk, gezien er veel diverse personages zijn en deze allemaal uitgebreid worden aangehaald. Dit haalt inderdaad de vaart uit het verhaal, al moet ik zeggen dat mijn nieuwsgierigheid naar de ontknoping altijd de overhand had en ik het vooral bewonderde dat er zo uitgebreid aandacht is besteed aan de karakters.
Een ander (terecht) punt van kritiek dat elders werd aangehaald, is de slechte tekst op de achterflap. Er wordt namelijk al prijsgegeven wie de tweede dode is, terwijl dat pas laat in het boek bekend.
Een ander minder sterk punt van dit boek, vond ik de uitwerking van sergeant Havers. In tegenstelling tot de andere karakters, is het personage Barbara Havers nogal plat. Het betreft een eigenwijze vrouw, die ongezond leeft, weinig geeft om uiterlijk vertoon, geen sociaal leven erop nahoudt en die behoorlijk ongeïnteresseerd overkomt. Het is lastig om je in dit personage te verplaatsen, te begrijpen waarom ze zo rebelleert en graag haar boekje te buiten gaat. Het is prima als een personage irritant gedrag vertoont, maar dan moet het wel van toegevoegde waarde zijn voor het verhaal en helder zijn waar het vandaan komt. Caroline is ook vreselijk onuitstaanbaar, maar dat is nodig voor het verhaal en wordt daarom niet als storend ervaren. Het maakte haar en haar omgeving juist interessant. Misschien dat de beweegredenen van Barbara wel duidelijk worden in eerdere boeken van de reeks, maar hierover kan ik niet oordelen.
Over de ontknoping kan ik wel stellen dat niemand die ziet aan komen. Het is zeer indrukwekkend hoe George de lezer tot op het laatst in het ongewisse weet te laten om de lezer vervolgens zo te kunnen overrompelen. Wel is het zo dat de ontknoping zo heftig en gruwelijk is, dat je met een gezond brein ook echt niet van tevoren had kunnen raden hoe het zou aflopen. Ik vond het eigenlijk een beetje té.
Verder zou ik ook zeker willen stellen dat Elizabeth George behoorlijk is gegroeid wat betreft haar schrijfstijl. Eerder begon ik aan haar boek ‘Waar rook is…’. een boek uit 2002, wat de zevende is in de reeks van Thomas Lynley mysteries. Ik heb het echter nooit uitgelezen omdat ik er gewoonweg niet doorheen kwam. Een misdaadthriller behoort naar mijn mening vooral pakkend, meeslepend en spannend te zijn, maar ik struikelde continu over haar zinnen waarin ze, naar mijn mening, iets teveel haar best deed op ‘mooischrijverij’. Daar had ik bij Dag des oordeels veel minder last van. Sterker nog, ik heb pas nadat het boek uit was ontdekt dat dit een boek is van dezelfde schrijfster en in dezelfde serie thuishoort. Ze is dus in positieve zin behoorlijk van schrijfstijl veranderd.
Over Elizabeth George
Dag des oordeels is het negentiende boek in de reeks van Thomas Lynley mysteries. Benieuwd naar de rest van de reeks? Klik dan hier.
De volledige naam van de schrijfster is Susan Elizabeth George. Zij is geboren in het Amerikaanse Ohio (1949), maar schrijft voornamelijk thrillers die zich afspelen in Engeland. Niet geheel onverwachts, want zij studeerde Engels aan de universiteit en was voor zij begon met schrijven ook docent Engels.
Samenvatting
Let op, deze samenvatting is erg uitgebreid en geeft iets meer weg dan sommige boekfanaten fijn vinden.
Het verhaal begint meteen heftig. William Goldacre is met zijn ex-vriendin Lily op kampeerweekend, in de hoop dat het zijn relatie weer zal herstellen. William lijdt namelijk aan een stoornis die veel lijkt op het Syndroom van Gilles de la Tourette. In zijn geval betekent dit dat hij regelmatig ongecontroleerd begint te schelden en hier niets tegen kan doen. Vooral wanneer hij zich gestrest voelt of onder druk staat, heeft hij er veel last van. Dit heeft hem voorheen in zakelijk opzicht (hij is tuinarchitect) behoorlijk in de penarie gebracht en die zakelijke crisis maakte hem dusdanig neerslachtig, depressief en onredelijk, dat Lily uiteindelijk besloot om de relatie te beëindigen.
Echter is het gebroken koppel nu wat verder in de tijd en het lijkt erop dat het weer een stuk beter gaat met William. William beweert dat de stress werd veroorzaakt door het veel te drukke Londen waar hij met Lily woonde. Nadat de relatie werd verbroken, is William ingetrokken bij zijn moeder die op het platteland woont en hij beweert dat het sindsdien stukken beter met hem gaat en hij wil de relatie graag herstellen. Tijdens het kampeerweekend wilt hij zich bewijzen.
Lily is sceptisch. Ze heeft een hekel aan Williams moeder, die wordt beschreven als een egoïstisch, verwend kreng die zich overal tegenaan bemoeit. Lily kan zich daarom maar moeilijk voorstellen dat intrekken bij zijn moeder voor verbetering heeft gezorgd. Toch is Lily behoorlijk onder de indruk van William tijdens het weekend en het lijkt erop dat het echt beter met hem gaat.
Wanneer Lily wakker wordt, is William al op pad om een ontbijtje te halen. Lily ligt een tijdje alleen in de tent en vindt dan het schetsboekje van William waar hij zijn prachtige tuinen in ontwerpt. Lily bladert er doorheen maar merkt al snel dat er niet alleen schetsen in staan. Het is tevens een soort dagboek en ze kan het niet laten om zijn gedachten te lezen.
Wanneer William terugkeert, treft hij Lily lezend in zijn dagboek aan. Hij schrikt er zo erg van dat hij opspringt, richting de zee begint te rennen en uiteindelijk voor de ogen van Lily, die hem achterna holt, van een klif springt en zo zelfmoord pleegt.
Vervolgens begint er in het boek een nieuwe verhaallijn. Het gaat over sergeant Barbara Havers, die in het verleden nogal wat blunders heeft gemaakt in haar werk. Ze loopt daarom behoorlijk op eieren, mag niets fout doen en krijgt vooral alle rotklusjes op haar bordje. Wanneer de feministische bestsellerauteur Clare Abbot om het leven komt en blijkt te zijn vergiftigd, smeekt Barbara inspecteur Lynley om haar op deze zaak te zetten. De inspecteur geeft uiteindelijk toe en al snel beginnen sergeant Havers en inspecteur Lynley samen een zoektocht naar de dader.
De twee verhaallijnen komen samen door Clare Abbots secretaresse: Caroline Goldacre. Caroline is de (bemoeizuchtige) moeder van William Goldacre die in het begin van het boek zelfmoord pleegde. Caroline leek na de zelfdoding van haar zoon, waar ze Lily overigens de schuld van geeft, in een depressie te zijn beland. Ze verklaart dat ze weer een beetje opleefde toen Clare Abbot haar in dienst nam.
Caroline jaagt zo’n beetje iedereen in haar harnas en al snel blijkt dat ze ook ruzie had met Clare op de avond van haar overlijden. Daarbij is zij de laatste die Clare levend heeft gezien en dat maakt haar hoofdverdachte nummer één. Tijdens het onderzoek naar Caroline komen Havers en Lynley steeds meer te weten over de opmerkelijke verstandhouding tussen Clare, waardoor Caroline's privéleven steeds meer onder de loep komt te liggen
De ontknoping laat zich tot het allerlaatst wachten. Want zelfs als we allemaal denken te weten wie de moordenaar van Clare is, krijgt het verhaal toch nog een twist, waardoor de echte ontknoping gruwelijker dan gruwelijk is.
Mening
Het boek is een pil van ruim 700 pagina’s en daarin neemt George alle ruimte voor de ontwikkeling van haar karakters, persoonlijke dilemma’s en de onderlinge verstandhoudingen. Iets wat alle bewondering verdiend. Ook is het boek prima te volgen als je nog nooit eerder een boek van deze reeks hebt gelezen, want er zijn meer Inspecteur Lynley boeken door haar geschreven. Dag des Oordeels is zo geschreven dat je instinctief aan voelt komen dat de hoofdverdachte niet de uiteindelijke verdachte is, maar toch wel degelijk iets te verbergen heeft. Iets groots, waarvan je tot aan het einde géén idee hebt wat dat dan is.
De auteur trekt meteen je aandacht met de zelfmoord van William. Daarna gaat George over naar de nabestaanden van William. Er worden al snel nieuwe personages geïntroduceerd en het koste me enige inspanning om bij te houden wie nou wie was. In andere recensies op internet wordt het boek wel vaker beschreven als ‘langdradig’ en ‘niet spannend’. Begrijpelijk, gezien er veel diverse personages zijn en deze allemaal uitgebreid worden aangehaald. Dit haalt inderdaad de vaart uit het verhaal, al moet ik zeggen dat mijn nieuwsgierigheid naar de ontknoping altijd de overhand had en ik het vooral bewonderde dat er zo uitgebreid aandacht is besteed aan de karakters.
Een ander (terecht) punt van kritiek dat elders werd aangehaald, is de slechte tekst op de achterflap. Er wordt namelijk al prijsgegeven wie de tweede dode is, terwijl dat pas laat in het boek bekend.
Een ander minder sterk punt van dit boek, vond ik de uitwerking van sergeant Havers. In tegenstelling tot de andere karakters, is het personage Barbara Havers nogal plat. Het betreft een eigenwijze vrouw, die ongezond leeft, weinig geeft om uiterlijk vertoon, geen sociaal leven erop nahoudt en die behoorlijk ongeïnteresseerd overkomt. Het is lastig om je in dit personage te verplaatsen, te begrijpen waarom ze zo rebelleert en graag haar boekje te buiten gaat. Het is prima als een personage irritant gedrag vertoont, maar dan moet het wel van toegevoegde waarde zijn voor het verhaal en helder zijn waar het vandaan komt. Caroline is ook vreselijk onuitstaanbaar, maar dat is nodig voor het verhaal en wordt daarom niet als storend ervaren. Het maakte haar en haar omgeving juist interessant. Misschien dat de beweegredenen van Barbara wel duidelijk worden in eerdere boeken van de reeks, maar hierover kan ik niet oordelen.
Over de ontknoping kan ik wel stellen dat niemand die ziet aan komen. Het is zeer indrukwekkend hoe George de lezer tot op het laatst in het ongewisse weet te laten om de lezer vervolgens zo te kunnen overrompelen. Wel is het zo dat de ontknoping zo heftig en gruwelijk is, dat je met een gezond brein ook echt niet van tevoren had kunnen raden hoe het zou aflopen. Ik vond het eigenlijk een beetje té.
Verder zou ik ook zeker willen stellen dat Elizabeth George behoorlijk is gegroeid wat betreft haar schrijfstijl. Eerder begon ik aan haar boek ‘Waar rook is…’. een boek uit 2002, wat de zevende is in de reeks van Thomas Lynley mysteries. Ik heb het echter nooit uitgelezen omdat ik er gewoonweg niet doorheen kwam. Een misdaadthriller behoort naar mijn mening vooral pakkend, meeslepend en spannend te zijn, maar ik struikelde continu over haar zinnen waarin ze, naar mijn mening, iets teveel haar best deed op ‘mooischrijverij’. Daar had ik bij Dag des oordeels veel minder last van. Sterker nog, ik heb pas nadat het boek uit was ontdekt dat dit een boek is van dezelfde schrijfster en in dezelfde serie thuishoort. Ze is dus in positieve zin behoorlijk van schrijfstijl veranderd.
Over Elizabeth George
Dag des oordeels is het negentiende boek in de reeks van Thomas Lynley mysteries. Benieuwd naar de rest van de reeks? Klik dan hier.
De volledige naam van de schrijfster is Susan Elizabeth George. Zij is geboren in het Amerikaanse Ohio (1949), maar schrijft voornamelijk thrillers die zich afspelen in Engeland. Niet geheel onverwachts, want zij studeerde Engels aan de universiteit en was voor zij begon met schrijven ook docent Engels.
1
Reageer op deze recensie
