Spannend tot het einde

Joshilyn Jackson (1968) is als dochter uit een militaire familie in Florida vaak verhuisd. Ze heeft inmiddels vele bestsellers geschreven en nu is dan Nooit heb ik ooit in het Nederlands verschenen.
Nooit heb ik ooit laat je niet meer los, als je er eenmaal in begonnen bent. Het verhaal zit vol thema’s; onder andere verraad, wraak, loyaliteit, vriendschap, boulimia en liefde.
Als het verhaal begint is Amy vijftien jaar en dik en voelt zich eenzaam, wanhopig en onbegrepen. De enige vriend die ze heeft is Tig Simms. Beiden zijn buitenstaanders op school. Amy is ergens een beetje jaloers op de ‘dunne’meisjes.

“Ze verdienden het niet, die luchtige lijven die ze strekten en welfden. Hoe zou het voelen om te rennen zonder dat ik mijn vet om me heen voelde zwabberen, zonder dat elk sprintje een vernederend gesjok was.”

Tig komt uit een arme familie en is gek op gitaarspelen, wat hij samen met Amy vaak s’nachts doet. Dan sluipen ze weg en neemt Amy wat te eten en drinken mee. Zo ook die bewuste avond, die hun beider leven drastisch zal veranderen.

Dan gaat het verhaal verder in het heden in 1991 en zien we Amy als gelukkig getrouwde ‘dunne’ vrouw terug. Ze is bevriend met Charlotte (Char) en ze houden regelmatig een avond met vriendinnen, waarin ze boeken bespreken.
‘We waren volwassen vrouwen en verstopten onze ergste zonden in geheime dozen.”

Wat voor geheimen of zonden zouden er zijn? En hoe goed kennen de vriendinnen elkaar eigenlijk? Als op een avond Roux haar intrede doet bij hun boekenclub gaat er behoorlijk wat veranderen voor hun allemaal. Vanaf dat moment neemt zij de regie over en wordt de situatie rondom Amy en haar vriendinnen gespannen.

“ Roux ging nu met twee geopende flessen de kring rond en met een knikje naar Tess vroeg ze; rood of wit? Het begon heel onschuldig, iedereen moest het ergste opbiechten wat ze die dag gedaan hadden.”

Maar daar blijft het niet bij. Nu begint een spannende wedloop, of spel zoals Roux het noemt. Wat is het dat Roux weet? En wil iedereen wel naar haar pijpen dansen door het spel mee te spelen?

Er gebeurd heel veel en door de vlotte toch best wel realistische vertelstijl blijf je door lezen. Wisselend tussen heden en verleden van Amy kom je erachter wat er die bewuste avond in het verleden gebeurd is. Maar ook, wat Roux hiermee te maken heeft.
Het is genieten met het mooie taalgebruik.

“Ze kon het als een cadeautje – een vijg, een wens, een eendenkuiken – in haar handpalm leggen en aanbieden aan Davis, aan Maddy, aan Charlotte, an iedere buur, aan al mijn collega’s.”

Je leeft vanaf de eerste bladzijde mee met Amy, een van de hoofdkarakters. Amy leer je goed kennen en je kijkt door haar ogen naar de omgeving waarin ze leeft. Je zit als het ware in haar hoofd. De hele tijd blijf je je afvragen hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen.
Het verhaal heeft een lange spanningsboog, die nergens vervelend aandoet. Ik bleef tot het laatst toe geboeid. Dit kwam natuurlijk ook de verschillende onverwachte plotwendingen, die maakten dat Nooit heb ik ooit haast niet weg te leggen was. Net als je denkt te weten wat er gaat gebeuren, komt er weer een wending. Het blijft spannend tot aan het einde toe. Schitterend gedaan!