Een caleidoscoop aan beelden benevelen het mysterieuze geheim

Dankzij Hebban kreeg ik de kans om mee te doen met de leesclub van het boek ‘Nevels’. Het is het eerste boek dat ik lees van Marceline de Waard maar het zal niet het laatste zijn. Ze schrijft feelgood met een twist.

Nevels wordt verteld vanuit het oogpunt van Felicity, een zestigplusser die al sinds ze klein is, Fay wordt genoemd. In tegenstelling tot wat haar naam doet vermoeden is ze geen zo’n gelukkige vrouw. Ze was als kind al een buitenbeentje en is haar hele leven onzeker gebleven. Zo durft ze moeilijk voor haar mening uit te komen. Ooit is ze verliefd geworden op de populaire Frank Maar eigenlijk is het geen evenwichtige relatie. Frank domineert haar. Hij begrijpt niet dat Fay wil zorgen voor haar moeder. Het gaat namelijk niet zo goed met de mama van Fay en Olaf. Zijn het kenmerken van beginnende dementie of zijn het problemen die horen bij het ouder worden? Of heeft het ook te maken met haar speciaal karakter? De dokter weet het niet zo goed. Maar na een valpartij is het wel een feit dat ze extra hulp nodig heeft. Ook haar huishoudster, Martje, wordt een jaartje ouder en kan het niet alleen aan. Fay kiest er bewust voor om bij haar moeder in te trekken. Het is boeiend om te zien hoe ze zich verzet tegen haar egoïstische man en zo beseft dat haar liefdesrelatie toch niet zo goed is.
blz. 167 ‘Nu is het of een kat heeft zitten spelen met de bollen wol in de breimand. De draden van mijn leven zijn ineen geklit tot een onontwarbare kluwen.’

Terwijl ze meer en meer tijd doorbrengt in haar ouderlijk huis, komen er veel herinneringen naar boven. Door het weerzien van Jeroen, een jeugdvriendje, komen er nog andere dingen aan het licht. Er hangt een nevelig mysterie over het verleden. Doorheen het boek krijg je verschillende puzzelstukjes over dat mysterieus verleden. Net zoals in een caleidoscoop krijg je niet onmiddellijk een juist beeld van het geheel. Je krijgt in het boek ook fragmenten te lezen uit een dagboek. Die konden me persoonlijk minder boeien. De mysterieuze beelden van de nevelige natuur rondom het huis spraken me wel aan. De nevelsprookjes die moeder vertelde zijn mooi verweven in het boek.
De verschillende relaties tussen de personages zijn mooi uitgewerkt. Zo vind ik Rodney (de vriend van Olaf) een heel lieve, respectvolle, warme man. Hij helpt mee in de keuken, hij charmeert Martje, …

Ik heb genoten van de vlotte schrijfpen die Marceline hanteert. De beeldspraak zorgde ervoor dat de emoties nog krachtiger werden. Ik kon me zo nog beter inleven.
Bijvoorbeeld bij de dood van Swanette las ik de volgende zin: ‘IJzige kou trekt diep mijn botten in en bevriest mijn hart.’

Het woord ‘nevels’ en verschillende afleidingen komen heel veel aan bod. Als je er begint op te letten, is het soms wat teveel van het goeie. Maar eigenlijk past het wel steeds in het geheel en is het vaak verrassend.

Laat je verrassen door deze mysterieuze familieroman waar geheimen stukje per stukje duidelijker worden.
‘