Welkom in mijn les!

Dankzij Hebban mocht ik dit boek lezen en deelnemen aan een boeiende leesclub. Het verhaal sprak me meteen aan, de kaft vond ik iets minder aantrekkelijk.
Amins ouders kregen in 1978 per post de melding dat ze niet konden blijven in Irak. De vader had ‘vreemd bloed’. Eigenlijk zou hij onmiddellijk opgepakt moeten worden maar het lot en persoonlijke connecties brachten hem veilig met de bus weg. De moeder mocht wel blijven maar wou niet scheiden van haar man en zoon (de oudere broer van Amin) dus besliste ze om mee te vluchten. Zo moest ze wel heel plots afscheid nemen van haar eigen moeder. De ongewenste burgers werden naar Iran gebracht. Daar leefden ze 6 maanden in primitieve omstandigheden in een vluchtelingenkamp. Ze moesten nog verschillende malen vluchten. Ondertussen werd een tweede zoon geboren, Amin Asad, de schrijver van dit boek. Dankzij mensensmokkelaars en een portie geluk kwamen ze aan in Nederland waar ze een nieuw leven konden opbouwen.
De moeilijke start in het leven van Amin houdt hem niet tegen om krachtig in het leven te staan. Hij volgt eerst een rechtenstudie maar dat blijkt niet echt z’n grote roeping te zijn. Per toeval stapt hij in het onderwijs. Als lezer heb je regelmatig het gevoel in zijn les binnen te stappen. ‘Welkom in mijn les’ is de titel van het eerste hoofdstuk. Als docent wil hij zich kwetsbaar opstellen. Hij maakt contact met zijn studenten, leert ze kennen, toont oprecht interesse in wat zij doen,… VERBONDENHEID is het sleutelwoord. Het is zeker een warme oproep aan leerkrachten om moeite te doen hun leerlingen te leren kennen. Zo zal het lesgeven veel vlotter gaan. Maar deze visie is niet alleen interessant voor docenten, maar eigenlijk voor alle mensen. Er is vaak weinig tijd om echt te luisteren naar elkaar in onze haastige maatschappij.
Zijn pleidooi om lezen te promoten vind ik héérlijk. Hij start zijn les met 10 minuten vrij lezen met als argument ‘lezen doet wonderen’. En daar kan ik me helemaal in vinden… Als kind las Amin helemaal niet graag, net zoals heel veel kinderen en volwassenen nu.
In dit boek krijg je een aangename afwisseling tussen het verleden van Amin en de verhalen van het doceren. De korte hoofdstukken en de vlotte, eenvoudige schrijfstijl zorgen ervoor dat het boek gemakkelijk te lezen is. Amin wil je ook als lezer de boodschap meegeven je geluk te zoeken in het leven. Niet de hoogste wedde is belangrijk,… beter een job te vinden waar je echt voldoening uit haalt.
De auteur spreekt z’n lezers aan zoals je in z’n les zou zitten. Je krijgt heel wat levenswijsheden mee zonder dat het opdringerig is. Het is een boek die je gemakkelijk tussendoor kan lezen. Geen spannende lectuur maar wel een boeiend werk!