Een bijzondere dag waarin wetenschap en gevoelens flirten met de toekomst

Dankzij Hebban mocht ik dit YA-verhaal lezen tijdens de coronatijd en het bespreken in een boekenclub.
Een flitsend YA-verhaal: korte hoofdstukjes wisselen elkaar heel snel af. Het boek over Natasha en Daniël leest als een trein.

Wie is Daniël?
Een jongen met lang haar die houdt van poëzie. Hij is een dromer. Z’n broer vindt hij een eikel omdat hij ‘perfect’ is, slim en knap maar ook arrogant. Hij wordt snel verliefd op Natasha. Z’n afspraak voor een gesprek over z’n toekomst verplaatst hij om langer bij haar te kunnen zijn. Mooi en herkenbaar citaat: “Misschien is verliefd worden ook een beetje verliefd worden op jezelf. Ik vind mezelf leuk met haar. Ik vind het leuk dat ik zeg wat ik denk. …” (blz. 145)
Min Soo en Dae Hyun zijn de ouders van Daniël. Ze emigreerden vanuit Zuid-Korea naar Amerika en hoopten op een beter leven. Ze verdienen de kost met hun afrobeautyshop. De moeder schildert als hobby, ze is artistiek. Daniël lijkt wel wat op haar. De strenge vader is wat racistisch. Hij wil absoluut zijn zonen beschermen tegen armoede.

Wie is Natasha?
Een meisje van 17 met een broer van 9, Peter. Haar beste vriendin is Bev. Ze is zeer wetenschappelijk ingesteld. Haar gezin wordt vandaag het land uit gezet. Ze leven illegaal in Amerika, het is al langer bang leven. Door een stommiteit van haar vader, omdat hij aangehouden werd met drank achter het stuur, worden ze terug naar Jamaica gestuurd. Natasha wil dit toch proberen tegen te houden.

Natasha ontmoet Daniël in een platenwinkel. Ze ziet er haar ex-vriendje Rob samen met z’n nieuw lief. Daarna wordt ze bijna overreden maar Daniël redt haar. Ze gaan samen naar een koffiebar en hij wil haar verleiden aan de hand van een heerlijke vragenlijst. Daniël overtuigt Natasha om mee te doen aan een soort experiment, een ‘verliefdwordingsproces’. Is deze ontmoeting toeval of voorbestemd?

Het boek neemt een tijdsspanne in van één dag. Een toevallige ontmoeting. Een toevallige ontmoeting op toevallig die éne, laatste dag voor de uitwijzing van Natasha haar gezin. Ja, dat is allemaal wel héél toevallig. Maar ach, het is oké om even weg te dromen en niet na te denken als dit nu echt mogelijk is. “Hoop is dat ding met veren.”

Natasha volgt meestal haar hersenen, niet haar gevoel. Als ze Daniël kust na de karaoke nemen de gevoelens de bovenhand. ‘Het interesseert mijn lichaam geen bal wat mijn hersenen denken.” Ik denk dat Natasha zodanig op is van de stress om te moeten vertrekken naar Jamaica, dat ze plots volledig openstaat voor wat ze anders niet zou doen. De verliefdheid neemt even het verdriet weg.
Hoewel de situatie van Natasha er zeer slecht uitziet, mede door het falen van advocaten, blijf je als lezer tot het einde hopen dat alles nog goed komt. Ook Daniël wil haar moed inspreken “Er is altijd iets aan te doen.” Natasha is zeer nuchter ingesteld, maar ook zij blijft hopen. Ze denkt hierbij aan een gedicht “Hoop is dat ding met veren”. Prachtig toch?
In de korte hoofdstukken lezen we afwisselend de gedachten van Natasha en Daniël. Bijzonder is ook dat er nog andere tussenstukjes in komen. Zo komen we nog in de gedachtegang van andere personages, die TOEVALlig ook in het verhaal van Daniël en Natasha komen. Zo is er een chauffeur die bijna Natasha overrijdt. Je leest dan ook even vanuit zijn standpunt waarin hij vertelt dat hij zelf z'n dochter verloor een aanrijding. Je ziet het verhaal zo vanuit zoveel verschillende oogpunten.

Dankzij dit boek kon ik even helemaal opgaan in een andere wereld. Geen triestige nieuwsberichten, geen schrik voor wat komen zal, geen gemis van lieve vrienden en familie, ... Het lukte zelfs om de drukte van m'n 3 kinderen en de grote berg was niet op te merken. Ik zat middenin een romantisch verhaal, soms heel voorspelbaar maar gelukkig ook regelmatig erg verrassend.