Cynische feelgood over LIEFde en communicatie.

Dankzij Hebban mocht ik #LIEF lezen en deelnemen aan de leesclub. Bedankt Hebban, het was opnieuw een fijne leeservaring en vooral een verrijkende bespreking.

Flo Van Dieven is moeder van Sebastiaan, gescheiden van Jaime en werkloos. Het is al snel duidelijk dat ze een beetje het noorden kwijt is. Ze heeft wat problemen maar die lijken aanvankelijk niet zo groot. Flo lijkt wat te worstelen met wat ze verder wil aanvangen met haar leven. ‘Moet je iets gedaan hebben voordat je voorgoed je ogen sluit? Een soort lijstje hebben afgewerkt?’ Vragen die mij toch even bij mijn leven deden stilstaan.
Aangezien ze haar werk en man kwijt is, lijkt het normaal dat ze zoekend is naar zichzelf. Maar dat het probleem zo diepgeworteld zit, komt pas later in het boek duidelijk.

Ze is vaak heel onbeleefd en grof gebekt. Haar gedrag wordt alsmaar vreemder. Als ze plots vertelt dat ze ervan overtuigd was zwanger te zijn van een konijn, wordt het helemaal absurd.

Niets of niemand maakt haar gelukkiger dan haar vrolijke zoon. Af en toe lees je flarden van een droom over een jongetje in het gras. Het is een soort rode draad in het boek. Wie is toch dat jongetje waar ze over droomt? Komt het daardoor dat het zo fout loopt in haar leven?

Verschillende mensen proberen tot haar door te dringen maar het heeft geen enkel effect. Ze kan niet over haar gevoelens praten. “Als het echt ergens over gaat, lijk ik het nog steeds veiliger te vinden om het voor mezelf te houden.”. “Het gebrek aan openheid is de oorzaak van ons gestrande huwelijk.”

Het boek kaart verschillende thema’s aan: liefde (sverdriet), communicatie, miskraam, depressie. De belangrijkste boodschap die ik eruit haalde is ‘blijf praten in je relatie, ook al gaat het moeilijk. ’

Bij momenten werd ik wel nerveus van het oneindig overal omheen kletsen en het zenuwachtig gedoe van Flo. Ze lacht met alles en iedereen maar neemt zichzelf niet serieus. Ze onderneemt heel impulsieve acties zonder rekening te houden met anderen. Zo stapt ze in de vrachtwagen met een onbekende crimineel -een man met een zwart balkje voor zijn ogen- die ze al heel snel vertrouwt. De grote vriendelijke reus -Kovac- neemt haar mee naar Slowakije. Flo vergelijkt het leed van Kovac met haar eigen leed ‘mijn gevangenis heeft andere tralies’. Dankzij Kovac is het even héél spannend in het boek.

Op de kaft van het boek zie je de term ‘feelgood’ maar die vind ik niet echt passend. Het zet je als lezer op het verkeerde been. Feelgood heb ik pas ervaren op het einde van het boek, wanneer alles beter gaat met Flo. Wat wel feelgood is doorheen het ganse boek is de vrolijke schrijfstijl met veel beeldend taalgebruik.

Ik heb genoten van het boek en kan het ook iedereen aanraden. Feelgood met betekenis.