Spannend tot het einde!

Dankzij Hebban mocht ik meedoen aan een fijne leesclub. Samantha Stroombergen schreef een thrillertrilogie en dit boek is de laatste in de rij: ’De dwalenden’. Voorafgaand schreef Stroombergen ‘De witte kamer’ en daarna ‘Zij die zwijgt’. De boeken zijn perfect apart te lezen maar als je ze allemaal leest, doe je dit toch best in de juiste volgorde.

Leon Coeur, een rechercheur die het stilletjes aan wat rustiger aan wil doen wegens gezondheidsredenen, krijgt een postkaart die hem zorgen baart. Er staat een foto op van een roodharig meisje die in het gras ligt, en op de achterkant van de kaart staan coördinaten. Hij beslist dat hij dit toch moet onderzoeken en dat het rusten voor later is…
Hanna, het nichtje van Leon, werkt ook als rechercheur. Ze worstelt nog enorm met de dood van haar vriendin, Lena, van 10 jaar geleden, waar ze heel dicht bij betrokken was. Haar lichamelijke letsels maar ook haar traumatische gedachten zorgen ervoor dat ze het nog steeds moeilijk heeft. De moord van het meisje op de foto lijkt gebeurd te zijn in dezelfde omstandigheden. Allereerst mag Hanna niet meewerken aan het onderzoek. De moordenaar van Lena zit achter slot en grendel. Hij wil alleen maar praten over wat hij weet met Hanna. Zo wordt ze toch betrokken in het onderzoek. Adam, de moordenaar, blijkt een geslepen persoon en geen zo’n gemakkelijke gesprekspartner.
Er zijn heel veel verschillende vertelperspectieven. Niet alleen de onderzoekers van de moord, ook kom je meer te weten vanuit het oogpunt van een slachtoffer. Tegen het einde van het verhaal komen er namelijk af en toe een paar stukken uit het dagboek van Lena aan bod. Ook komen we meer te weten vanuit de rol van de dader. En zo passen alle puzzelstukjes langzaam in elkaar. Het verhaal blijft wel eenvoudig en makkelijk te begrijpen. Er zou gerust wel nog wat meer mogen gebeuren. Een tweede moord of zo…
‘De dwalenden’ vind ik persoonlijk niet zo’n passende titel. Het lijkt alsof er mensen aan het ronddwalen zijn. Een alternatieve titel bedenken is niet gemakkelijk. ‘

Doordat de beschrijvingen zo precies zijn, wordt je opgezogen in het verhaal. Je ruikt, voelt, hoort,… mee vanuit de verschillende hoofdpersonages. Hanna en Leon maken een grote persoonlijke ontwikkeling door tijdens het boek.
Het boek is heel vlot geschreven. Korte hoofdstukken en een groot lettertype zorgen ervoor dat het lezen goed vooruit gaat. Doordat je beetje bij beetje meer informatie krijgt over de moord blijf je getriggerd tot de ontknoping. Dankzij verrassende wendingen blijft het spannend tot het einde.