Highway 245 is nooit echt overtuigend

Als schrijversduo zijn Herbert De Paepe en Els Depuydt toe aan inmiddels hun vierde boek. Na de Swartwater- Trilogie, die genomineerd werd voor de Gouden Strop en voor de Diamanten Kogel hebben ze gekozen voor een boek dat bestaat uit twee verhaallijnen die heel laat in het verhaal bij elkaar komen. Of Highway 245 ook voor deze prijzen genomineerd zal worden is hoogst twijfelachtig.

Als de 18-jarige Emma Mandelschodts vertrekt uit België om in Californië als au-pair te gaan werken, droomt ze over een leven van stranden en glamour, maar als ze op de plaats van bestemming komt blijkt zij terecht te zijn gekomen in een rurale gemeenschap in Central Valley. Wanneer Emma eenmaal wat went aan de omgeving raakt zij toch gefascineerd door de kleurrijke bewoners van Woodlake en het westerndorp Pinehurst.

Tussen deze twee dorpen die uit elkaar gehouden worden door Highway 245, heerst een mysterieuze haat. Als ten noorden dan de Highway een grote bosbrand uitbreekt en beide dorpen in hun bestaan worden bedreigd, komen oude vetes en vendetta’s boven, die teruggaan naar het Ierland van de vorige eeuw.

Highway 245 is onder te verdelen in twee verhaallijnen. Het verhaal van Emma Mandelschodts die als au-pair in de USA gaat werken en de in 1966 geboren June, die opgroeit bij de nonnen in Galway, Ierland en besluit op zoek te gaan naar haar vader. In haar zoektocht komt zij midden in de strijd tussen de Katholieken en Protestanten in Ierland te staan. De verschillende verhalen in het boek zijn beide in de ik-vorm geschreven. Als lezer kan dit vrij lastig zijn, zeker als aan het einde van het boek de beide verhalen samenkomen en dan deze ik-vorm verlaten wordt. Het gedeelte van Emma is geschreven in de huidige tijd en het verhaal van June in het verleden. Het lijkt hier net alsof er een duidelijke opdracht is aangegaan door beide schrijvers om ieder een deel van het boek voor zich te nemen en aan het einde dit in een apotheose samen te laten komen. Duidelijk beter uitgewerkt is de verhaallijn die zich in Ierland afspeelt. Dit deel leest een stuk prettiger dan het wat stroperige verhaal van Emma, waar eigenlijk niet zo heel veel spanning in zit en pas als de delen bij elkaar komen wordt die spanning ook hier wat aangetrokken.

De Paepe en Depuydt hebben getracht om twee verhalen samen te voegen maar het probleem daarmee is dat het deel van Emma voortkabbelt en in de middelmaat blijft hangen. Het andere deel laat veel meer de rauwere kant zien. Mede daardoor geeft het boek een wat gekunsteld geheel. Aan het einde van het boek probeert men nog wel zo goed en zo kwaad als het kan om de spanning op te voeren maar ook daar kan de ongeloofwaardigheid van het optreden van Emma niet goedmaken.

De personages zijn redelijk uitgewerkt en de schrijvers zetten met name de Amerikanen neer als typerende bewoners uit het Zuiden van de USA en dat wordt soms wel wat karikaturaal. Ook in de typering van de karakters is het deel van in Ierland afspeelt beter uitgewerkt, waar de echtheid van het toen heersende conflict in doordringt. Het taalgebruik is, zoals gewend van de Vlaamse auteurs, wat inventiever en bloemrijker dan men gewend is van de meeste Nederlandse thrillerauteurs. 

Highway 245 is bij vlagen een goed boek maar omdat de verhaallijn van Emma heel vlak en matig blijft, voelt het uiteindelijk wat vreemd aan. Een gemiste kans om een goed boek te schrijven.