Mislukt debuut

A.G. Riddle heeft zijn 'Atlantis'-trilogie afgerond en als debutant een redelijk groot risico genomen om direct een verhaal te vertellen dat in totaal meer dan 1.000 bladzijden beslaat in drie delen. Niet alleen het aantal bladzijden maar ook het groteske van het verhaal heeft alles in zich waar een schrijver met zijn eerste boeken ver weg van moet blijven. Aan het lef en de durf van A.G. Riddle ligt het niet, maar of hij zichzelf nu een goede dienst heeft bewezen kan men sterk in twijfel trekken.

In de eerste twee delen wijdde Riddle erg uit en schoot het verhaal alle kanten op. Tot zelfs op het punt dat dit ongeloofwaardig werd en men zich af kon vragen of hij zijn eigen verhaal nog wel in de hand kon houden.  Dat moest dus uit het derde deel blijken.

Dit is in zijn geheel niet gelukt. A.G. Riddle heeft dit nog complexer gemaakt en geen enkele aanleiding gegeven om een andere mening te krijgen over het gehele verhaal. Tot 20 bladzijden van het einde is het nog een warboel van verhaallijnen, waar zelfs met een Houdini greep niet uit te komen is.

Kate Warner heeft met het ontdekken van een antistof de wereld van een vernieuwde pest epidemie verlost maar zit, samen met Davis Vale vast in een ruimteschip, dat voor de Marokkaanse kust verborgen ligt. Ze heeft nog maar een korte tijd te leven en in deze korte periode moet ze, om de wereld te kunnen redden van de totale ondergang, delen van haar geheugen uit een vorig leven terug zien te halen uit verschillende portals. Dit lijkt onbegonnen werk, maar net als de hoop voor zowel haar als de wereld op is gegeven krijgt ze uit onverwachte hoek twee aanwijzingen wat een geheel ander licht op de zaak laat schijnen en krijgt ze nieuwe moed om alsnog de wereld te kunnen redden.

De personages in het verhaal zijn goed uitgewerkt en beeldend uitgeschreven, maar ook hier geldt dat door de brede opzet er veel personages worden opgevoerd. En dan met name personages die in het verleden hebben geleefd en in de nieuwe tijd doorleven, geeft een rommelig geheel.

Wat in het derde deel wel beter uit de verf komt, zijn de verwijzingen naar de huidige wereldpolitiek. Daar laat Riddle wel zien dat hij de link kan leggen met de opzet van zijn verhaal en de mondiale politiek. Maar daar redt hij het niet mee.

Om toch enigszins dit boek te kunnen volgen, ontkomt men er niet aan om eerst de andere delen te lezen. Ook voor de vertaler van dit oorspronkelijk Amerikaanse drieluik, moet dit niet de makkelijkste klus zijn geweest en het moet gezegd worden dat Jan Pott dit tot een goed einde heeft gebracht.

Dat dit boek als thriller wordt omschreven is bedenkelijk. Dit valt echt onder de Sci-fi verhalen en dan nog is het maar de vraag of dit een breed publiek zal aanspreken.

Na de eerste twee delen van de trilogie was de hoop gegrond dat in het derde deel de vele openstaande lijnen en verbanden die zijn gemaakt, worden vastgeknoopt, maar niets is minder waar. Het derde deel speelt zich voornamelijk in de ruimte af en is veel te abstract waardoor het verhaal alleen maar verder wegzakt. En dat is jammer want de schrijfwijze van A.G. Riddle is veelbelovend, maar hij maakt het zich veel te moeilijk.