Ver onder zijn niveau
Luc Deflo heeft in de tijd dat hij thrillers schrijft een kern aan vaste lezers opgebouwd, die zijn boeken verslinden. Daarnaast zijn sommige van zijn boeken met lovende kritieken ontvangen en heeft hij zelfs de Hercule Poirot prijs mogen ontvangen. Dat Luc Deflo goede thrillers heeft geschreven en dan met name zijn serie Cel 5 staat buiten kijf, maar er kan soms ook sleet op gaan treden. Dit geldt zeker voor Verdorven, zijn 36e boek sinds 1999, toen Naakte Zielen zijn debuut betekende.
Sigrid Beertens eindigt ongepland na afloop van een personeelsfeestje bij een rendez-vous hotel met haar baas Nick. Het avontuur verloopt, zeker voor Nick niet zoals gepland en Sigrid wil deze vergissing dan ook zo snel mogelijk vergeten. Als zij een aantal dagen later een opsporingsbericht ziet, beseft zij dat ze beide getuige zijn geweest van een vermissing. Bij de politie wordt Guy Depreter, een agent die zijn beste tijd allang achter zich heeft, op de zaak gezet. Snel wordt er een verdachte gearresteerd, maar als Sigrid zich op het politiebureau meldt gaat Depreter dieper in de zaak graven en komt dan voor vreemde zaken te staan, die zowel zijn leven als dat van Sigrid in gevaar brengt.
In Verdorven gaat het vooral over hoe manipulatief mensen kunnen handelen als zij in het nauw worden gedreven en hoe macht misbruikt kan worden. Om daar een verhaal aan te wijden is niet heel nieuw, want dat is wel vaker de basis voor een thriller. Daarom kan men niet echt spreken over een origineel verhaal.
Het taalgebruik in dit boek is vaak zoals we van een Vlaamse auteur gewend zijn. Maar Deflo heeft toch de neiging om net even wat ruiger in zijn uitingen te zijn. Soms no nonsens en het beestje gewoon bij de naam noemen. Toch kan men zich bij een aantal uitingen die hij een van zijn hoofdpersonages laat doen afvragen of dit het verhaal ten goede komt. Teksten als “Als deze allochtoon aan zijn proefstuk toe was en geen strafblad had dan hoefde Michelle Martin (vrouw van Marc Dutroux, red.) niet weg te teren in een klooster, maar mocht ze in eer en geweten en met goeddunken van de publieke opinie een kinderdagverblijf uitbaten” raken kant nog wal en hebben geen toegevoegde waarde in dit verhaal.
De personages in het verhaal zijn, zoals het Deflo betaamt goed uitgewerkt en laten aan duidelijkheid niets over. Ook laat de schrijver niet te veel personages opvoeren, wat voor het verhaal niet nadelig is. Zijn hoofdpersonage Guy Depreter is een clichématig; een uitgebluste rechercheur, die aan de drank is en is gescheiden, is al zoveel maal gebruikt voor een thriller dat men, zeker voor deze schrijver, veel meer originaliteit verwacht.
Alles bij elkaar kan men niet zeggen dat dit een schot in de roos is van Luc Deflo, daarvoor is Verdorven te weinig origineel en is de spanning soms ver te zoeken. Men mag en kan meer van deze schrijver verwachten.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Joop Hazenbroek
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
