Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Daar waar de vuurvliegjes vliegen en de bidsprinkhanen springen

Jos Josso 04 oktober 2020
Haar leven lang wordt Kya door iedereen verlaten en weinig mensen hebben een beetje mededogen met haar. Ze is het 'moerasmeisje', ze is vreemd voor de meeste bewoners van Barkley Cove en vreemd maakt onbemind. Dat wordt wel duidelijk in dit boek, zelfs tijdens een rechtszaak, waarin ze wordt verdacht van moord, tonen weinig mensen begrip voor een meisje dat zichzelf iedere keer weer omhoog vocht uit allerlei tegenslagen.
Het is een verhaal over vooroordelen en arrogantie. Vooroordelen die de bewoners van Barkley Cove koesteren tegen het meisje dat aan haar lot wordt overgelaten door haar familie, maar uiteindelijk ook door diezelfde bewoners, die geen hand uitsteken en zich niet om haar bekommeren, behalve Jumping, de zwarte man waar Kya de benzine voor haar boot koopt en spullen ruilt en verkoopt om in haar levensonderhoud te voorzien. De arrogantie van jongens/mannen die die 'wilde kat' wel willen temmen.
Het is ook een verhaal over wilskracht, eigenzinnigheid en doorzettingsvermogen. Want behalve Jumping (en zijn vrouw Mabel) is er ook nog Tate, de jeugdvriend van Kya, die haar leert lezen en misschien wel een cruciale rol speelt in haar ontwikkeling.
Kya weet alles van de flora en fauna in het moeras, ze ziet hoe vuurvliegjesvrouwtjes mannetjes lokken om te paren; maar als Kya die vuurvliegjes goed observeert dan blijken vuurvliegjesvrouwtjes hun signalen te kunnen aanpassen aan andere behoeftes. Kya observeert en leert heel veel van de natuur in het moeras.

"Daar waar de rivierkreeften zingen" is ook een fantastische 'whodunnit' waarbij voor de verandering alles klopt! In veel detectives is er nog wel iets af te dingen aan de bewijsvoering en de uiteindelijke plot. Vaak kun je er wel wat gaten (of op zijn minst gaatjes) in schieten. En vaak kan een geoefend lezer de plot al aardig zien aankomen. In dit boek wordt weinig aan het toeval overgelaten, de plot zit sterk in elkaar en was voor mij een verrassing. Heel sterk.

Delia Owens schijnt enkele non-fictieboeken over de natuur in Afrika op haar naam te hebben staan. Van haar kennis maakt ze gebruik in deze roman, maar prachtig gedoseerd en alles heeft een functie in het verhaal.

Dan nog even over de voorlezer, Sanne Bosman: ze leest het boek met een prachtige stem en intonatie voor, de dialogen komen bij haar tot leven. De 'stemmetjes' die ze maakt schuren een beetje (soms als ze een mannenstem wil nadoen, dan klinkt het alsof een vrouw een mannenstem nadoet), maar desondanks passen ze goed bij de verschillende personages en hoor je bijna hun stemming er in door.
Maar ze maakt wel enkele verschrikkelijke fouten. De versprekingen als kapzeilen bijvoorbeeld, als ze kapseizen moet lezen, daargelaten, en de uitspraak van het achtervoegsel -ig als /ig/ in plaats van als /ug/- 'dromerigge', 'slordigge', etc.
Afgezien daarvan spreekt ze al in de eerste alinea het woord meanderende uit als meandérende (en dat komt nog een paar keer terug), heeft ze het over catalógus i.p.v. over catálogus, maar wat ik het storendst vond, in een boek waar de natuur zo'n grote rol speelt, is dat ze cipres consequent uitspreekt als cíprus. Telkens weer en in allerlei samenstellingen: cíprussenhout, cíprussenbos etc. Dat kost haar toch twee sterren. Ze krijgt er ***

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Josso