Als Sam tobt, dan tobt hij kort

' Oude vrienden' , de eerste roman van Henk Spaan, heb ik een paar jaar geleden gelezen. Ik herinner me nog dat ik me er iets meer van had voorgesteld, dan ik uiteindelijk onder ogen kreeg. Zijn tweede roman, 'De Binnentuin', vond ik beter. Niet omdat het een weergaloos boek is, maar het is wel een aardig verhaal, dat zich misschien net niet kan meten met Ventoux van Bert Wagendorp, maar er toch aardig tegenaan hangt. Het thema heeft weinig met vrienden te maken (zoals bij Ventoux), maar het is een onderhoudende roman over een 'oudere' man, Sam, die zijn liefde (ook een al wat oudere vrouw) terug probeert te winnen. Het is leuk lezen, Amsterdam en de verschillende Amsterdamse buurten en straten zijn me bekend en dit is een van de redenen waarom ik het aangenaam vind om te lezen. Ook Katwijk komt er even in voor, en ook daar ben ik bekend. Maar los van deze herkenningspunten is er natuurlijk wel een en ander af te dingen op het verhaal. Zo speelt het terugwinnen van Marjolein een niet al te emotionele rol. Het wel of niet lukken lijkt Sam niet echt te raken - ondanks dat Spaan zo nu en dan beschrijft dat het Sam echt wat doen; het blijkt niet uit het gemak waarmee hij zich verder door het verhaal beweegt. Dat had spannender gekund. Het is allemaal net even te weinig uitgewerkt - de knokploeg (en de de gasten die hier gebruik van wilden maken) is een incident dat misschien een langere opbouw had verdiend. De asielzoekers zijn weinig meer dan decor in dit verhaal. Sam is een aardige man, die zich niet snel druk lijkt te maken, als hij tobt, dan tobt hij kort en lijkt ervan uit te gaan dat alles op zijn pootjes terecht zal komen.
Maar ondanks dat heb ik dit boek met veel plezier gelezen. En zal ik Oude Vrienden weer ter hand nemen om te kijken of ik me kan vinden in de recensies die ik ervan lees op Hebban.