De generaal en de koningin, een grimmig sprookje

Koos Meinderts leest het verhaal zelf voor. Zijn Haagse accent geeft het verhaal iets brutaals, kwajongensachtigs. Het leed van de wereld in een notendop. Macht en het vermogen te doen wat je goeddunkt, mensen uitsluiten omdat je iets tegen ze hebt. In dit geval lelijke kinderen. (Maar ja, wat is lelijk?) En altijd mensen die met je meelopen omdat er 'nu eindelijk eens iemand is die daar het lef voor heeft' . Je kunt dit boekje zo op ieder tijdperk leggen; het past overal wel. Trump past ook heel goed op dit moment, of Bolsonaro. Meinderts 'pikt' de Dwaze Moeders op het plein, moeders die in Argentinië de straat opgingen om opheldering te vragen over hun vermiste kinderen. Misschien hebben deze moeders Koos Meinderts geïnspireerd tot dit verhaal, maar dramatisch wordt het nergens. Het blijft licht, het is een sprookje, meer niet.