Nesser is een meesterverteller

556 pagina's gebruikt de Hakan Nesser (Zweden, 1950) om het verhaal te vertellen van het tweede leven van meneer Roos. Het merkwaardige is dat het het verhaal is van een uitermate saaie man, dat het tweede leven ook niet dermate spannend is dat het een thriller rechtvaardigt en het eigenlijk best een dun verhaal is maar me toch met een uitermate voldaan gevoel achterlaat. Nesser moet dus wel een kunstenaar zijn om met de genoemde gebreken toch van begin tot einde te boeien.

Nesser heeft een gave om prachtig te vertellen in een heel fijn (traag) ritme en op de één of andere manier strooit hij iets over je uit wat je dwingt verder te lezen om te doorgronden wat de personages beweegt. Heel veel ruimte is er voor dialoog en filosofische elementen. De personages worden met veel aandacht uitgediept. Barbarotti zelf komt pas na een 200 blz om de hoek kijken. er ontstaat als het ware een soort van ontspannenheid in het boek, calm and steady. gewelddadige scenes worden weinig expliciet beschreven.
Zoals gezegd het boek moet het niet hebben van de spanning, plotwendingen en complexe jacht etc,etc. en eigenlijk wordt al veel direct verklapt. Het verhaal is denk ik dan ook niet de essentie van het succes van het boek. Het boek gaat volgens mij in de eerste plaats over mensen, Valdemar en zijn oude omgeving, Anna en Barbarotti en de mensen om hem heen dragen het boek.

Eindoordeel 4 ****

Spanning 2**
Plot 5*****
Leesplezier 5*****
Schrijfstijl 5*****
Originaliteit 3***
Psychologie 5*****