Je strot knijpt samen, je hart bonst in je keel, iedereen is verdacht, de spanning is te snijden, je weet het niet zeker meer, maar hij heeft het toch gedaan! Dit is het eerste wat me te binnen schiet als ik aan dit boek denk. Bovenstaande is wat mij overkwam bij het lezen van dit boek. Is het begin nog een beetje rustig, al met al komt de snelheid er steeds meer in. Van mijn kant een en al lof voor Robotham om met zo’n debuut te beginnen, alleen zal het erg moeilijk zijn om dit niveau vast te houden, laat staan te evenaren. Zoals je leest heb ik er geen woorden voor om Robotham zijn debuut te beschrijven, eerder een stortvloed van euforie.

Joseph (Joe) O’Loughlin, is psychiater en zijn hele leven loopt op rolletjes, gelukkig getrouwd met de beeldschone Julianne, een slimme dochter Charlie, een maatschap praktijk en vrienden om hem heen (het is wel eens anders geweest, toen hij nog in het ziekenhuis van Masden werkte). Maar is zijn leven wel rozengeur en maneschijn? Als hij erachter komt dat hij Parkinson heeft, brokkelt alles langzaam af. De ene tegenslag na de anderen, allemaal begonnen met een klein foutje. Of is er nog iets fout gegaan? Eerder? In Masden?

In dit boek leert Joe het nut van zijn leven kennen, wie zijn beste vrienden zijn, dat moord geen spelletje is! Is er dan niets negatiefs over dit boek te zeggen? Misschien de wat trage opbouw in het begin, of de snelheid aan het einde, van mij had het boek nooit hoeven ophouden. Gelukkig gaat zijn tweede boek met een paar personen verder. En kom je meer over hun te weten (hoop ik).