De Da Vinci Code is verdiend het beste boek uit 2004. Hoewel het boek zich twee jaar in mijn boekenkast bevond zonder dat ik het ooit heb opengeslagen (ik lees niet overdreven graag en veel), heb ik de 430 bladzijden in geen tijd verslonden.
Dan Brown geeft zijn boek een meerwaarde doordat hij vertelt over onder andere Leonardi Da Vinci, maar ook over het sombere verleden van de Katholieke Kerk, de Heilige Graal, het Opus Dei, de Priorij van Sion, het getal phi (de Gulden Snede: 1,618), en meer. De meeste besproken onderwerpen waren voor mij zelfs nieuw en daarom interessant om lezen, en waren ze niet nieuw, dan waren ze nog steeds boeiend.
Neem bijvoorbeeld het getal phi, dat algemeen als het mooiste getal wordt beschouwd: 1,618.

De Fibonacci-reeks: 1-1-2-3-5-8-13-21-34

Dit is één van Langdons eerste aanwijzingen om de moord op conciërge van het Louvre, Jacques Saunière, op te lossen.
Niet alleen zijn de twee voorgaande getallen gelijk aan het volgende: 1 + 1 = 2,
1 + 2 = 3, 2 + 3 = 5 enzovoorts... maar als je twee getallen door elkaar deelt, kom je een getal uit nabij phi.

5 / 3 = 1.66
8 / 5 = 1.6
13 / 8 = 1.625
21 / 13 = 1.615
34 / 21 = 1.619

Twee fragmentjes ter verduidelijking, letterlijk overgenomen uit de roman:

… En glimlachend liet hij een dia zien van een spiraalvormige schelp. “Herken je dit?”
“Dat is een nautilus,” zei de biologiestudente. “Een koppotig weekdier dat gas in de kamers van zijn schelp pompt om zijn drijfvermogen te regelen.”
“Dat klopt. En heb je enig vermoeden hoe de diameter van elke spiraal zich tot de volgende verhoudt?”
Het meisje keek weifelend naar de concentrische bogen van de spiraalvormige schelp.
Langdon knikte. “Als phi. De Gulden Snede. Als een komma zes-een-acht tot een.” (pagina 93.)

“Meet de afstand van je kruin tot de vloer. Deel die door de afstand van je navel tot de vloer. Raad eens wat daaruit komt.”
“Toch niet phi?” riep een van de jongens ongelovig uit.
“Jawel, phi” antwoordde Landon. “Een komma zes-een-acht.” (pagina 94.)

Heel het boek is doorspekt met raadseltjes. Bovendien blijkt wat Brown in zijn romans schrijft ook effectief te kloppen. De Da Vinci Code is als het ware een documentaire.
Niet alleen blijft de spanning erin door verrassende wendingen, maar laat Dan Brown de overgang van het ene hoofdstuk naar het volgende zo open dat je als lezer niet anders wilt doen dan lezen omdat je wilt weten hoe het verhaal verder gaat. Hij beschrijft iets, je zit midden in de actie en dan durft hij overgaan naar andere personages, om ook aan dat deel van het gehele verhaal verder te schrijven, zodat alles mooi in elkaar verweven zit. Het boek speelt zich af in 24 uur, in Parijs. Er is namelijk het gebeuren in onder andere het Louvre met Sofie en Robert Langdon, terwijl de moordenaar Silas en de groep waartoe Silas als monnik behoort, het Opus Dei, ook deel uitmaken van de belangrijkste evenementen.
De Da Vinci Code leest als een film door de beeldende schijfstijl van Brown. Een groot pluspunt!

Persoonlijk advies: zeker lezen, want het geheel leest vlot, het is gestructureerd opgebouwd, interessant en bovendien spannend!