Diep geroerd

Dit verhaal raakt de beide kanten van ouder worden en ouder zien worden. De kant van de kwetsbare oudere man Bo die het einde van het leven nadert en beetje bij beetje zijn zelfstandigheid moet loslaten terwijl er nog zoveel is dat hij koestert, nog zoveel dat hij wil zeggen. Maar ouder worden doet vertragen en verstillen. Doet zwijgen. En anderzijds is er de kant van de thuiszorg en de zoon, die het beste met Bo voorhebben en hem vooral willen beschermen. Die vanuit de snelheid van het jongere leven zijn verhaal op een andere, beschermende manier zien. Wat de vraag in de lezer doet groeien wanneer het ene zwaarder weegt in de weegschaal dan het andere. Hoe je de mens mens laat blijven ondanks de bezorgde, verzorgende rol. Dit boek voelt als een oproep. Om de woorden te zeggen die je nog wil zeggen voor ze er niet meer toe doen. Om ouderenzorg zo menselijk mogelijk te houden vanuit alle standpunten. Een aanrader om te lezen!