Er ontbreekt van alles aan Elliot McHugh

Elliot McHugh, een vrijgevochten jonge queer vrouw van 18, start met haar opleiding op het prestigieuze Emerson College in Boston. Na haar aankomst in het studentenhuis waarbij zich direct een aantal hilarische scènes (en vergissingen) aandienen, maakt ze kennis met haar toekomstige BFF en kamergenote en probeert haar weg te vinden in haar nieuwe realiteit van een eerstejaars student. Elliot heeft ADHD en is van nature een ongeorganiseerde chaoot zonder vastomlijnde studiewensen of toekomstverwachtingen. Zoals zij het zelf verwoordt: ‘ik heb geen idee wat ik in godsnaam aan het doen ben’.

Elliot stort zich met volle overgave in wat zij beschouwt als het echte studentenleven: feesten, drinken, seks en elke ochtend met een dikke kater proberen het college te overleven (of overslaan, dat is natuurlijk ook een optie). Ook de keuze van haar hoofdvak blijkt een zeer moeilijke opgave te zijn. Elliot kan maar niet beslissen wat ze eigenlijk wil studeren en haar keuzes aan bijvakken gaan aan haar minimale inzet snel ten onder. Ze schenkt in elk geval veel meer toewijding aan het zoeken naar de best mogelijke seks en daar maakt ze zelf een studieproject van. In praktijk betekent het zoveel mogelijk seksuele partners te vinden en op zoek gaan naar die ene bedwelmende alles overstijgende seksuele ervaring. Daarnaast is Elliot ook zeer behulpzaam om haar beste vriend en vriendin te koppelen aan wat zij een geschikte partner voor ze acht.

Het niet-zo-perfecte leven van Elliot McHugh is grappig van toon, luchtig en vermakelijk. Het verhaal is bijzonder dunnetjes, eigenlijk is er geen verhaal in de traditionele zin. Elliot hupt van het ene bed naar het andere, schenkt weinig tot geen aandacht aan haar studie wat zich demonstreert in bedroevende cijfers en is op zoek naar iets groots aan de horizon dat haar in een klap zal voorzien van een stralende professionele carrière en een grote echte liefde met bergen adembenemende seks. Mogelijk zal de strenge mentor Rose van de derde verdieping een stukje kunnen bijdragen aan deze verwachtingen.

Het lukt schrijfster Margot Wood af en toe een iets serieuzere toon te gebruiken, met name in de beschrijvingen van de relatie tussen Elliot en haar ouders en haar zusjes maar het is te weinig om het personage van Elliot echt uit te diepen. Aan het einde van het boek is Elliot nog net zo eendimensionaal als aan het begin. Ondanks een aantal vervelende voorvallen die Elliot meemaakt weet de schrijfster geen diepte in haar karakter te brengen. Elliot is op alle vlakken doorgeslagen en blijft ondanks haar humor en min of meer hilarische situaties waarin ze voortdurend terechtkomt vlak en oninteressant.

Een leuke maar tevens irritante vondst zijn de voetnoten die Elliot voortdurend plaatst (in totaal 90) bij haar bevindingen. Sommige zijn volstrekt idioot zoals het ‘kipfilet krijgen’, wat een vrouwelijk equivalent moet voorstellen van mannelijke erectie. Het irritante zit in het feit dat de voetnoten geplaatst zijn aan het einde van elk hoofdstuk en niet onderaan de pagina. Met andere woorden als de lezer uiteindelijk bij de voetnoten is aanbeland weet hij/zij al lang niet meer waar ze op slaan en moet dat (eventueel) terugzoeken.

Het niet-zo-perfecte leven van Elliot McHugh, vertaald door Textcase, kenmerkt zich vooral door leegte. Het ontbreken van een verhaal, karakters, een boodschap en een visie amputeert het rest tot een ietwat zielloze leeservaring, met slechts een paar hilarische situaties en verkeerde keuzes als compensatie. Jammer.