Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

Een verkeerde beslissing

Kamila Straatsburg 30 augustus 2022 Hebban Recensent

Portofino, een van de mooiste plaatsen en niet alleen in Italië, maar misschien zelfs op de wereld. Vanouds een plaats waar de happy few hun dagen met dolce far niente doorbrengen. Schitterende natuur, fameuze italiaanse keuken, blauwe zee en een verblijf in een luxe hotel, veel beter kan het leven echt niet worden. En voeg aan dit plaatje nog wat amoureuze verwikkelingen en als tegenpool tot al dat moois de opkomst van het fascisme in Italië en men heeft een solide basis voor een feelgoodroman.

'Glamoureuze ingrediënten gekruid met politieke ontwikkelingen blijken niet per se garant te staan voor een geweldig leeservaring.' - recensent Kamila

Dat heeft de Engelse journalist en schrijver J.P. O’Connell waarschijnlijk voor ogen gehad toen hij begon aan zijn boek Hotel Portofino, vertaald door Olga Knipper. Tijdens het lezen blijkt helaas al snel dat glamoureuze ingrediënten gekruid met politieke ontwikkelingen niet per se garant staan voor een geweldig leeservaring.

De Engelse Bella Ainsworth opent in 1926 de deuren van haar tot hotel verbouwde villa voor welgestelde gasten. Zoals weer eens zal worden bevestigd, heeft veel geld niet per se een positief invloed op karakter en intellect. Zowel de gasten als - in mindere mate - de eigenaren van Hotel Portofino lopen niet bepaald over van geestelijke en morele kwaliteiten. Bella is enorm gedreven om van het hotel een succes te maken, niet op het laatste plaats uit bittere financiële noodzaak, maar veel startproblemen samen met de overdreven eisen van de gasten maken het haar niet makkelijk. Het opkomende fascisme in Italië drukt een nare stempel op de verhoudingen tussen de inwoners en gasten, zeker wanneer deze niet allemaal wit en hetero blijken te zijn. Alomvertegenwoordigde corruptie, afpersing en conflictzoekende vechtersmentaliteit maken het plaatje compleet.

Het verhaal van Hotel Portofino is nergens verrassend of vernieuwend. De sfeer van Engelse adel, luxe linnengoed, gepoetst zilver, een fijnproeverskeuken, familiesieraden, uitgebuit personeel en vele intriges aan de azuurblauwe zee, niets nieuws onder de zon, er is vaak en beter over deze onderwerpen geschreven. De personages variëren van vlak tot ronduit onsympathiek waarbij er niets aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten. De oude gouden regel van een goed schrijverschap, ‘show, don’t tell’, wordt continue met voeten getreden. De lezer hoeft beslist niets zelf uit te vinden of te ontdekken, alles wordt duidelijk en met veel overbodig uitleg geserveerd. Dat maakt Hotel Portofino mogelijk tot een echt vakantieboek, de grijze cellen van de lezer hoeven zich dan ook geen moment in te spannen en kunnen lekker blijven doezelen onder de Italiaans zon.

Er is ook weinig nuance te vinden in de karakters en handelingen van de personages. Ze komen voorbij in twee categorieën, de ‘goede’ en de ‘slechte’, allemaal uitgevoerd in zwarte en witte tinten terwijl de lezer natuurlijk allang weet dat de mensen meestal een rijk palet van grijstinten bevatten. En deze eigenschap maakt ze in de regel juist interessanter en niet zo eendimensionaal. Voeg bij het oppervlakkige verhaal nog een aantal irritante kwinkslagen toe zoals bijvoorbeeld het feit dat in het hotel waar zowel de baas als de gasten chronisch losse handjes hebben, Bella haar kistje met contant geld onafgesloten laat slingeren of dat het ongeletterd dienstmeisje binnen een paar dagen uitgroeit tot een buitengewoon begaafd en intelligente kunstzinnig talent, en het beeld van vele gemiste kansen wordt steeds duidelijker. De taal van Hotel Portofino staat in mooi evenwicht met het verhaal, simpel, ouderwets, zoetsappig en sentimenteel, zonder enige ambitie en vleugels.

Het is op zich meer dan verwonderlijk dat zo’n matig boek als Hotel Portofino uit de pen van O’Connell is voortgekomen. Hij is namelijk - naast een journalist die schrijft voor onder andere The Times en The Guardian - bovenal de schrijver van het leuke, interessante en verrassende boek Bowie’s boekenkast, waarin hij de 100 boeken bespreekt die invloed hadden uitgeoefend op het leven en de muziek van David Bowie. Het is dan ook volstrekt onduidelijk waarom hij gekozen heeft voor het schrijven van een feelgoodroman, maar het resultaat impliceert dat zijn uitstapje naar de romantiek een verkeerde beslissing is geweest.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Kamila Straatsburg