Leven in leugen

Dit is wat ik je zeg is het debuut van Steffie Verstappen, uitgegeven door uitgeverij HarperCollins Holland.

Een vrouw, echtgenote en moeder van twee kinderen, ontdekt dat haar echtgenoot die ze denkt te kennen als een toegewijde en liefdevolle man, al jarenlang een affaire onderhoudt met een andere vrouw. Enorm gekwetst, boos en getraumatiseerd besluit de vrouw in een lange brief aan de minnares haar gevoelens, teleurstelling en gedachten over de affaire bekend te maken. Alle protagonisten blijven naamloos. In vele alledaagse situaties en pentekeningen over het huishouden, werk, kinderen en relatie met haar man, probeert de vrouw een uitweg te vinden uit een leven die opeens niet meer dan een grote leugen blijkt te zijn en de weg te vinden naar haar identiteit, naar wie ze was voordat ze door het bedrog van haar man volledig is afgebrokkeld.

Verstappen heeft een beeldende, lichte poëtische schrijfstijl maar het is echt moeilijk om als lezer enig contact te krijgen met het hoofdpersonage. Het is niet duidelijk met welk doel zij besluit om een zeer persoonlijke brief aan de minnares te schrijven, mogelijk was het begrijpelijker wanneer zij het aan haar man schreef in een poging om de restanten van haar huwelijk te lijmen of hem op de hoogte te stellen van een enorme gat waar zij door zijn jarenlange bedrog in is gevallen. Het was misschien ook logischer om er gewoon een soort dagboek van te maken. Het hoofdpersonage is voortdurend bezig met zichzelf, peutert in haar eigen gevoelens, probeert te ontdekken hoe het een en ander tot stand is gekomen en waarom. Het resultaat is een vermoeiend en matig interessant relaas over een matig interessante vrouw, een matig interessante man en een matig interessant gezin. Het is duidelijk dat de vrouw gevangen is in de alledaagsheid van haar leven (waar het ontrouw van haar man een blijkbaar amper te verwerken trauma veroorzaakt), maar ondanks pogingen om het geheel pakkend en interessant te maken, lukt het de schrijfster niet. Tijdens het lezen ontstaat bij de lezer eerder een gevoel van irritatie door het zwakke, zeurende en alles murw analyserende personage, dan betrokkenheid of medeleven.

Bijna grappig, maar zeker absurd, komt over het moment waar de man beweert dat hij tijdens zijn relatie meestal niet klaargekomen was.

“Dat van het uitblijven van zijn orgasme had hij bedoeld te zeggen als opsteker voor het soort seks dat wij met elkaar hadden.
‘Niet zoals dit, niet zoals wij,’ had hij gezegd. Ik denk dat het als compliment bedoeld was.”

Welke vrouw kan zoiets aanhoren zonder schaterlachen? Hier gaat de poging tot een literair drama toch volledig ten onder. Dat de hoofdpersoon in een van de laatste hoofdstukken een soort kracht lijkt te vinden in een droomwens dat haar man zijn minnares waarschijnlijk ook zal bedriegen, onderstreept nog eens de verrassende infantiliteit van de echtgenote.
Helaas stelt het debuut ook op meerdere vlakken teleur, het verhaal is fragmentarisch, er zit totaal geen spanning of verwachting in waardoor de lezer nieuwsgierig zou zijn naar meer. Het verhaal laat helaas geen gevoel achter, geen empathie, bijna geen indruk.