Het eerste deel weet te weinig te overtuigen om uit te zien naar een tweede deel.

De cover van Bloedhonger oogt weliswaar gruwelijk, maar op een stilistische, kunstzinnige manier door de kleuren die zijn gebruikt. Op de achterkant een inleiding in het verhaal, met de vermelding dat het een eerste deel van een serie betreft, en een korte biografie over de auteur.
Met de eerste proloog weet Maya W.F. direct duidelijk te maken dat haar hoofdpersonages een bijzonder stel zijn en een duistere kant hebben, zoals op de achterkant al werd vermeld. Hun jacht, gevolgd door het gruwelijke geweld en de wijze waarop zij met elkaar daarover communiceren geeft al direct een beeld van wie ze, bij momenten, zijn. Dominique komt over als een gewetenloze vrouw, neerkijkend op iedereen om haar heen en gewend om alles en iedereen om haar vinger te winden. Extravert, verzorgt en luxeus zijn nog drie woorden om deze dame met oud geld te omschrijven. Ze is al enkele jaren met de goed gebouwde Alex, die bij momenten wat onderdanig aan Dominique overkomt ondanks dat hij wel zijn mening ventileert. Hij kookt, ruimt op en komt over als een man die zijn zaakjes goed op orde heeft.
Het plot van Bloedhonger begint in het heden, waarna er een sprong naar het verleden volgt terug naar het moment dat het duo elkaar beter leert kennen, om uiteindelijk weer in het heden te eindigen. Wat jammer is, is dat het plot vrij dun is voor de bijna 400 pagina’s die het boek telt. Er gebeurt an sich vrij weinig en de paar momenten dat het duo op jacht gaat is het al met al vrij snel afgelopen en lijkt het vooral te gaan om het gruwelijkheden die niet geschuwd worden. En ook al zijn deze passend binnen het verhaal, toch komt het bij momenten wat banaal over. Het verhaal heeft weinig diepgang en ook de personages maken geen enkele groei door, wat ondanks dat het open einde wel nieuwsgierig maakt naar hoe een en ander in elkaar zit helaas niet echt uitnodigt om een tweede deel in deze serie ter hand te nemen.