Wat kunnen er toch oude pareltjes in je kast staan

Breekpunt staat, net als het overgrote gedeelte van de serie rondom Alex Delaware, al jaren in mijn kast. Ooit las ik hem wel al, waarna ik de rest van de serie ging sparen, maar ik kon me er weinig meer van terughalen. Nu, met eind 2019 de blog rondom Jonathan Kellerman in de planning op de spot van de Thriller club, ben ik begonnen de serie opnieuw te gaan lezen.
Kellerman heeft een interessant eerste deel van een serie neergezet. Hoofdpersonages Alex Delaware is begin dertig, psycholoog en met pensioen. Hij is financieel onafhankelijk en na heftige ervaringen met pensioen gegaan, maar dit laat niet onverlet dat wanneer hij een vraag van goede vriend en rechercheur Milo Sturgis krijgt hij het niet laten kan om zijn oude vak weer uit te oefenen. Door het plot heen krijg je een kijkje in de kijken van de psycholoog en de manier waarop hij naar het leven en de wereld kijkt. En passant kan hij het niet laten om zelf op onderzoek uit te gaan wat tot de nodige spannende situaties leidt.
Met een verhaal waarin niets is wat het lijkt en de duistere kant van de mens naar boven komt weet Kellerman de aandacht goed vast te houden. Doordat het verhaal vanuit de ik-persoon wordt verteld door Alex Delaware krijg je als lezer wel veel info over hoe alles eruit ziet, weinig wordt hierbij aan de verbeelding van de lezer overgelaten als het gaat om de personen die hij tegenkomt. Als het gaat om locaties en de omgeving is Kellerman minder gedetailleerd.
Breekpunt is een start van een serie die in ieder geval uitnodigt om een volgend deel ter hand ter nemen.