Een stoere aanpakker, daar wil ik wel een serie mee ingaan!

Op de achterflap van Stille schreeuw valt een intrigerende tekst te lezen. “Vijf mensen staan rondom een ondiep graf. Ze hebben om de beurt gegraven. Een graf voor een volwassene zou nog langer hebben geduurd. Het slachtoffer was onschuldig, maar ze hadden geen keus. Hun geheimen moesten bewaard blijven, ten koste van alles.”. Deze tekst trekt meer aandacht dan de inleiding tot het verhaal en in die zin is het een goede keuze om de thrillerlezer op deze wijze enthousiast te maken.
Marsons vertelt haar verhaal vanuit verschillende perspectieven, waardoor je een goed beeld van het plot krijgt. De hoofdstukken waarin de dader voorkomt zijn spannend en hier kruipt het verhaal ook wel enigszins onder je huid. In de hoofdstukken waarin het gaat over Kim Stone voel je haar gedrevenheid en passie voor haar werk maar weet Marsons ook goed te verwerken dat Stone geraakt wordt door herinneringen die bij haar worden opgeroepen. Hierdoor ga je als lezer wel begrip voor haar handelen krijgen, ook als ze bij momenten zo bot en onaangepast als maar kan. Haar cynische en sarcastische uitspraken en verbale conflicten zijn vaak humoristisch wat het boek iets lichter maakt. Marsons weet Stone voldoende uit te werken voor een eerste deel van de serie, waarbij ze niet alleen ruimte laat voor verdere verdieping maar ook wel een personage heeft neergezet waar je nieuwsgierig naar wordt.
Een belangrijk element van een thriller is de mate van spanning die de auteur weet neer te zetten om de lezer geboeid te houden en daar is Marsons goed in geslaagd. Er zijn zeker wel momenten waar de spanning wat inzakt maar over het algemeen is er sprake van een goeie spanningsboog. Marsons levert met dit eerste deel rondom Kim Stone een prima start van een serie af.