Een titel die de lading meervoudig dekt

Jim herinnert zich niets meer van de laatste twee jaren. Waar is zijn vrouw Iris gebleven en waarom haat zijn zoon Vince hem zo hevig?

Een thriller moet vooral spannend zijn en Sandra J. Paul weet hoe ze de spanningsboog strak moet aanspannen. Het gegeven van geheugenverlies is niet bijster origineel, maar intrigeert hoe dan ook. Alles wordt verteld in de ik-vorm. Jim en zijn zoon Vince komen op die manier sterk uit de verf. De auteur maakt gebruik van beschrijvingen om gebeurtenissen of emoties te duiden. Ze toont niet echt hoe haar personages zich voelen maar vertelt het, soms op een erg sentimentele manier en Iris wordt eendimensionaal neergezet als de slechte feeks.

De plot is inventief, maar de auteur rijgt, zeker op de laatste pagina’s, teveel vergezochte plotwendingen aan elkaar en haspelt naar het einde toe alles snel af. Deze overkill verzwakt het geheel en de geloofwaardigheid van de personages komt onder druk te staan. Wat ze denken en doen wijkt te fel af van eerdere psyche typeringen. Mooi in de opbouw is hoe de proloog op het eind terugkomt, met enkele minieme, maar belangrijke aanvullingen. De waarheid ligt dan op tafel.

De schrijfstijl is eenvoudig, je merkt dat Sandra J. Paul gewend is om Young adults te schrijven. Sommige stukken lezen houterig en storende verspringingen tussen tegenwoordige en verleden tijd komen slordig over. Mooi taalgebruik komen we niet tegen, de proloog vormt hierop een uitzondering.

De koelbox is een sterke vondst, luguber en beklemmend. Ze roept herinneringen op aan de film ‘the green butchers’.