met gemengde gevoelens gelezen

De Nederlandse auteur Kluun (pseudoniem voor Raymond van de Klundert) baarde in 2003 opzien met zijn debuutroman Komt een vrouw bij de dokter. Ondanks (of misschien net dankzij?) overwegend negatieve recensies genereerde de auteur veel mediabelangstelling en groeide het boek uit tot een heuse bestseller die iedereen absoluut gelezen moest hebben. Een verfilming (2009) kon niet uitblijven en zorgde voor nog meer sensatie en controverse.

Eindelijk hoor ik er ook bij, maar ik moet erbij vertellen dat ik het boek met gemengde gevoelens heb uitgelezen.

Het verhaal wordt verteld door Stijn, een jonge yup die het ‘gemaakt’ heeft en ineens geconfronteerd wordt met de terminale borstkanker van zijn mooie echtgenote Carmen. De auteur heeft zelf zijn vrouw op 36-jarige leeftijd verloren aan kanker, het verhaal is grotendeels autobiografisch.

Persoonlijk vind ik het moedig van Kluun dat hij het aangedurfd heeft om met zijn alter ego Stijn zo een egocentrische, oppervlakkige gladjanus neer te zetten. Het ligt misschien niet alleen aan hem, in het milieu waarin hij vertoeft draait nu eenmaal alles om uiterlijkheden. Van mooie kleren tot perfecte lichamen. De ziekte van zijn vrouw speelt hier voor stoorzender en het is niet meer dan logisch dat deze Stijn hiermee geen blijf weet. Hij vlucht juist nog meer dan voorheen in drank en andere vrouwen en begint zelfs een verhouding. Het perverse aan het verhaal vond ik dat Stijn op het moment dat zijn vrouw definitief ten dode opgeschreven is en nog maar enkele weken te gaan heeft, zogenaamd tot inkeer komt en meer aandacht aan haar gaat besteden. Voor mij werd hij op dat moment niet sympathieker maar net nog meer een gluiperd. Hij doet dit vooral voor zichzelf. Hij glundert bij de complimentjes van vrienden die fier op hem zijn omdat hij zo goed voor zijn vrouw zorgt. Tussendoor zet hij zijn verhouding in het geniep gewoon verder, maar zijn minnares slaagt er ook niet in hem te weerhouden van nog meer seksuele avontuurtjes.

Toch heb ik 'Komt een vrouw bij de dokter' niet met tegenzin gelezen. De opbouw vond ik bijvoorbeeld heel knap, met telkens een toepasselijk fragment uit een liedje als inleiding. Ook de 'wramples’ (ingelaste stukjes tekst die overgenomen zijn uit liedjes, cabaret of boeken) geven een stilistische meerwaarde aan het geheel. En het moet gezegd: er zit veel spitse humor in deze roman waardoor het (bijna) op geen enkel moment melodramatisch wordt. De brieven die Carmen schrijft aan hun 2-jarige dochtertje Luna zijn zelfs mooi en ontroerend. De seksuele escapades hebben bij momenten iets aandoenlijks in hun rauwheid. Maar het vervolg ga ik toch niet lezen.