Zonder meer aan het gevaar van gemiddelde poëzie ontkomen

Rosa Schogt raakt in haar bundel aan het idee dat gedichten persoonlijk op de auteur ervan betrekking hebben. Dat doet ze door nu eens de ik-vorm te gebruiken en dan weer in de tweede of derde persoon te schrijven. Die afwisseling en de verwarring die het schept, is heerlijk. Er gaat een zin voor confrontatie vanuit en het is aan degene die de woorden leest om te beslissen wat daarmee gedaan wordt. Het geheel voelt autobiografisch, maar zou het net zo goed niet kunnen zijn. Het is poëzie over vrijheid, gelatenheid, intimiteit en hedendaagse romantiek. 

‘Ja ik geef je tijd en ruimte
Neem het maar, ik heb genoeg
Neem je hoofd onder de dekens
Neem dat, draai maar van me weg, en neem
vooral ook dat het niks met mij te maken heeft’

De woorden van Schogt voelen eerlijk en verfrissend. Met momenten komt ze humoristisch uit de hoek en dan weer is ze erg direct of lijkt ze haar eigen grenzen te overschrijden. Ze schrijft over een variatie aan onderwerpen. Er vallen teksten te lezen over liefde, seks, afscheid, theater, overal te laat komen, schoolherinneringen en een referentie aan Odysseus. De gedichten in Dansen te ontspringen gaan uit van thema’s die herkenbaar zijn en aanspreken. Ze zijn wisselend van lengte en geven niet toe aan een vooraf bepaalde norm. Het is rauwe poëzie waar iemand de scherpste randjes afgeslepen heeft door hier en daar toe te geven aan ritme en onrechtstreeks rijm.

‘Slimme schrandere Odysseus.
Altijd woorden om zichzelf eruit
te redden, dansen te ontspringen.'

De gedichten gaan over alledaagse zaken, maar Schogt geeft er een twist aan. Zo is er een gedicht over een klein meisje dat niet kan slapen en uit bed gehaald wordt, op het einde komt de revelatie dat de vrouw die het meisje gadeslaat niet de moeder is, ze is er maar voor één nacht. Er wordt gedroomd over theaterscènes die onverwachte wendingen krijgen en de liefde voor een klein Grieks dorpje. Schogt overpeinst de taal die ze gebruikt, terwijl ze door de regen naar huis fietst, refereert impliciet aan het Engelse woord ‘squidgy’ en krijgt zin in inktvis. Het onnadrukkelijke taalspel en het zoeken tussen de regels maakt haar poëzie genietbaar en vermakelijk.

Dansen te ontspringen is een debuut dat zich leent tot voordragen en vooral tot herlezen. Schogt ontspringt de dans van saaie, drammerige poëzie door een eigen stem aan haar teksten te geven en creëerde zo zonder meer één van de betere bundels die het afgelopen jaar verschenen zijn.