Een vat vol vuurwerk: meedogenloos en schokkend

Een bommenlegger slaat toe in Edinburgh. De crimineel lijkt op eigen houtje te handelen en gaat erg ingenieus te werk. Ava Turner trekt zich de zaak persoonlijk aan. Wanneer blijkt dat de bommen bedoeld zijn voor de hulpverleners en het dodental verder oploopt, raken Ava en Luc verwikkeld in een race tegen de klok om meer slachtoffers te voorkomen.

Perfecte wraak is het zevende boek rond Turner en Callanach en de Schotse hoofdstad vormt opnieuw het toneel voor meer dan één gruwelijke misdaad. Tot zo ver weinig nieuws onder de zon, al belooft auteur Helen Fields wederom een spannend verhaal. In tegenstelling tot de eerdere delen werd Perfecte wraak niet door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk vertaald, maar door Yolande Ligterink. Ze weet de toon van het verhaal goed te bewaren en de wissel valt daardoor niet op. Het is een fijne vertaling die naadloos aansluit bij de rest van de serie.

Aan dit boek zou echter best een waarschuwingslabel mogen hangen, want het deelt een stevige slag uit. Hoewel de originele Engelstalige boeken ook telkens beginnen met het woordje 'perfect', doet het zevende deel dat niet. Het heet One for Sorrow, oftewel 'Eentje voor verdriet' en dat zou alle alarmbellen moeten doen afgaan. Perfecte wraak laat immers zien hoe meedogenloos Fields kan zijn.

Waar de auteur met het vorige deel, Perfecte moord, een paar steekjes liet vallen wat betreft spanning en samenspel van de personages, gaat ze nu voor een uppercut. Wat ze met de lezer doet, roept herinneringen op aan de schok die het einde van Karin Slaughters Onaantastbaar bij haar trouwe lezers teweegbracht, alleen gaat Fields nog genadelozer te werk. De toon wordt tijdens de eerste hoofdstukken gezet en zorgt al voor de nodige ontzetting, maar het is slechts de eerste stap. Wie begint te lezen, zet zich het beste schrap. De moorden die worden gepleegd zijn ontstellend en ingenieus, de slachtoffers zorgen voor heel wat binnensmonds gevloek tijdens het lezen.

In het vorige deel moesten Turner en Callanach het grotendeels zonder elkaar stellen, elk aan één kant van het Kanaal, gelukkig bevinden ze zich nu weer beiden in dezelfde stad. Het onderzoek naar de bommenlegger wordt door het voltallige team gevoerd en alle oude bekenden zijn van de partij. De dialogen tussen de hoofdpersonages zijn heerlijk scherp en voorzien van het nodige een laagje sarcasme, maar ook van diepgang. De dynamiek tussen Turner en Callanach is hersteld, mede door de zorg die ze samen voor de zieke Natasha hebben opgenomen. Dit zorgt ervoor dat de lat hoog komt te liggen en dat Fields zich helemaal heeft kunnen laten gaan in snibbige gesprekken en gedreven onderzoekers.

Naast de verhaallijn rond Turner en Callanach loopt er ook een verhaallijn die zich afspeelt in het niet zo verre verleden. Hierin leert de wat onzekere Quinn een jongeman kennen die haar doodgewone leventje op z’n kop zet. Het meisje is dolverliefd op Liam, al verschijnen er snel donkere wolken aan de hemel. Het is duidelijk dat ergens in deze hoofdstukken het zaadje voor de latere misdaden ontkiemt, maar het is boeiend om te volgen hoe de puzzelstukjes precies in elkaar vallen. De hoofdstukken waarin het onderzoek plaatsvindt zijn dan wel het meest boeiend, toch zorgt de afwisseling van perspectief voor de ademruimte die de plot nodig heeft. Het vuur wordt aan de lont gelegd en het is afwachten hoe snel de boel tot ontploffing komt.

Perfecte wraak is explosief en niet alleen door de bommenlegger die moet worden opgespoord. De gebeurtenissen zijn onverwacht en de spanning wordt stevig opgevoerd. De auteur heeft het geheel knap in elkaar gezet. Niet elke ontwikkeling is helemaal origineel, maar door er een eigen twist aan te geven zorgt ze toch voor onvoorziene wendingen. Of er nog een achtste deel komt rond Turner en Callanach is voorlopig niet bekend. Eén van de nevenpersonages mag binnenkort echter in De schaduwman het onderzoek voeren naar een heel ander soort misdadiger. Fields is in ieder geval op dreef en laat de lezer verbijsterd achter.