Geheimen uit het naoorlogse Parijs

Dokter Olivia Finn, psychotherapeut en geheugenexpert, krijgt een onverwacht telefoontje uit Parijs. Haar 96-jarige grootmoeder, de beroemde kunstenares Josephine Benoit, beweert plots dat ze niet Josephine is, maar Sophie Leclerc. Ook zegt ze dat ze in 1945 iemand heeft vermoord in het Hôtel Lutetia. Olivia denkt aan dementie, maar wanneer Josephine kort daarna overlijdt, begint ze te twijfelen aan wat echt is en wat niet.

De moord in kamer 11 van Matthew Blake is een sfeervolle thriller die psychologie, geschiedenis en familiegeheimen verweeft in een verhaal dat zich uitstrekt van het naoorlogse Parijs tot het heden. Blake schrijft met zorg en precisie. Zijn taal is helder en zijn oog voor detail zorgt voor een overtuigende historische sfeer. Arthur Wevers zorgde voor een degelijke vertaling. De passages in 1945, waarin het Lutetia als opvangcentrum voor overlevenden van Auschwitz fungeert, behoren tot de sterkste van het boek: aangrijpend en tastbaar. In deze hoofdstukken toont Blake zijn talent voor sfeerschepping, ondanks het feit dat het voor de geoefende lezer snel duidelijk is wie er vuil spel speelt.

Toch mist het verhaal in het heden soms de intensiteit van de historische hoofdstukken. Olivia is een geloofwaardige hoofdpersoon, maar haar zoektocht voelt bij momenten traag en te beredeneerd. De psychologische diepgang van haar personage is interessant, maar ze blijft te veel op afstand. De verhaallijn rond haar eigen verleden voelt daarnaast een beetje overbodig. De auteur wil dit gebruiken om lagen en details toe te voegen, maar schiet aan dat doel voorbij door te focussen op niet één maar twee gebeurtenissen: een relatiebreuk en de relatie met haar moeder. Ook de nevenpersonages, zoals een oude vriend van haar grootmoeder en zijn zoon, voegen wel intrige toe, maar blijven te oppervlakkig om echt te beklijven.

De spanning bouwt zich langzaam op, misschien iets té langzaam. Blake kiest voor gestaag groeiend onbehagen in plaats van veel plotmatige verrassingen, maar daardoor kabbelt het verhaal in het middenstuk voort. Tegen de tijd dat de waarheid eindelijk boven water komt, is die weliswaar bevredigend, maar niet echt onverwacht.

Wat De moord in kamer 11 de moeite waard maakt, is hoe de roman onderzoekt op welke manier herinneringen ons vormen en hoe misleidend ze kunnen zijn. De elegante setting van het hedendaagse Parijs fungeert als een spiegel voor de personages: een stad vol schoonheid, maar ook geheimen en een grijze moraal. Het historische Parijs vormt dan weer een triest en donker baken, de Franse hoofdstad zoals die niet vaak wordt getoond en een stukje geschiedenis waar weinig over wordt verteld.

Hoewel de plot degelijk is geschreven, mist het geheel soms wat urgentie en scherpte die een verhaal als dit écht meeslepend hadden kunnen maken. Het tempo ligt niet hoog genoeg, wat in combinatie met matig uitgewerkte nevenpersonages een nadeel vormt. De moord in kamer 11 is een mooi opgebouwde thriller met een sterke historische sfeer, maar de traagheid en afstandelijkheid van de vertelling maken dat het boek net iets minder spannend is dan het had kunnen zijn.