Verknipt en onderhoudend tegelijkertijd

Net buiten Edinburgh wordt het verminkte lijk van een jonge vrouw gevonden. Uit haar lichaam is de vorm van een pop gesneden. In de binnenstad worden ondertussen weerloze drugsgebruikers aangevallen en in het gezicht gesneden. Hoofdinspecteur Ava Turner trekt zich beide zaken persoonlijk aan. Samen met inspecteur Luc Callanach probeert ze te verhinderen dat er nieuwe slachtoffers vallen.

Perfecte stilte is de vierde thriller rond het duo Turner en Callanach. Auteur Helen Fields gebruikt een ondertussen beproefd recept waarbij het team Zware Misdrijven twee zaken tegelijkertijd moet zien op te lossen. Waar Luc en Ava in het verleden elk afzonderlijk een onderzoek voerden en elkaar gebruikten als klankbord, moet Ava als hoofdinspecteur nu het complete overzicht behouden. De gespannen verhouding uit het vorige boek tussen haar en de inspecteur lijkt te zijn weggeëbd en de twee vormen opnieuw een tandem. Dat betekent niet dat alle problemen van de baan zijn, want Luc worstelt nog steeds met de gevolgen van onterechte beschuldigingen in het verleden en Ava heeft het moeilijk om de nodige rust te nemen en het werk los te laten.

Naast Luc en Ava duikt ook een aantal oude bekenden opnieuw op. Lijkschouwer Ailsa is met verlof, maar Jonty Spurr, die eerder al eens met Luc werkte, neemt de honneurs waar. De gesprekken die hij heeft met de speurders zijn goud waard: direct en snedig. Brigadier Lively is uiteraard zijn sarcastische zelf en professor Natasha Forge kan het niet laten om haar mening te geven over Turners privéleven. Het is een prettig weerzien met al deze personages en de auteur laat ze goed tot hun recht komen, al spelen sommigen slechts een bijrolletje.

Fields gebruikt een wisselend perspectief. Ze geeft zowel de onderzoekers als de slachtoffers het woord. In relatief korte hoofdstukken beschrijft ze hun situatie en weet ze de juiste sfeer op te roepen. Die is vooral grimmig. Door de gruwelijkheden die worden beschreven, kan dat ook haast niet anders. Toch weet ze er ook luchtige momenten in te verwerken en zelfs een vleugje humor. De dialogen spelen hierin mede een grote rol en vormen één van de sterke punten van het verhaal. Turner en Callanach sparren graag over hun ideeën, gaan conflicten niet uit de weg en leveren het nodige weerwerk wanneer nodig. Vertalers Ernst de Boer en Ankie Klootwijk hebben de pit die deze conversaties bezitten goed weten te bewaren. Een ander sterk punt is de opbouw van de plot. Er wordt slechts met mondjesmaat informatie vrijgegeven, wat de spanningsopbouw ten goede komt. Fields probeert niet te veel toevalligheden te forceren, waardoor het nergens ongeloofwaardig wordt. Omdat de lezer meer weet dan de speurders komt het einde niet helemaal als een verrassing, al mag de cliffhanger er zijn.

Perfecte stilte is wederom een erg aangename thriller. Fields heeft het duidelijk in de vingers. Met haar vlotte pen en een aantal ideeën die op z’n minst een beetje verknipt zijn te noemen, weet ze te begeesteren. Het is onderhoudend geschreven en luguber.